Μετάβαση στο περιεχόμενο

Κράτος της Παλαιστίνης

Επεξεργασία συνδέσμων
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Για την ιστορική περιοχή της Παλαιστίνης, δείτε: Παλαιστίνη (περιοχή).
Κράτος της Παλαιστίνης
دولة فلسطين
Νταουλάτ Φιλαστίν

Σημαία
Εθνόσημο
Εθνικός ύμνος: Φινταΐ (Η λύτρωσή μου)
Τοποθεσία της χώρας στον κόσμο
Ανατολική Ιερουσαλήμ (De jure)
Ραμάλα (De facto)
Μεγαλύτερη πόλη
Ράφα
Αραβική γλώσσα
Ημιπροεδρικό σύστημα
Μαχμούντ Αμπάς
Μοχάμαντ Μουσταφά
Νομοθετικό σώμα
Εθνικό Συμβούλιο
Ημερομηνίες
Διακήρυξη Ανεξαρτησίας
(από το Ισραήλ)
Ίδρυση
Παλαιστινιακής Αρχής
15 Νοεμβρίου 1988


4 Μαΐου 1994
 • Σύνολο
 • Σύνορα
6.020[1] km2 (170η)
404 (Δυτική Όχθη)
62 (Λωρίδα της Γάζας) km
Πληθυσμός
 • Εκτίμηση 2023 
 • Απογραφή 2017 
 • Πυκνότητα 
5.548.457[2] (121η) 
4.780.978[3]  
892,0 κατ./km2 (13η) 
ΑΕΠ (ονομαστικό)
 • Ολικό  (2007)
 • Κατά κεφαλή 
4,016 δισ. $[4]  
 
ΔΑΑ (2021)Μείωση 0,715[5] (106η) – υψηλός
ΝόμισμαΛίρα Αιγύπτου, Νέο ισραηλινό σεκέλ και Δηνάριο Ιορδανίας
 • Θερινή ώρα(UTC +2)
(UTC +3)
Internet TLD.ps
Κωδικός κλήσης+970
Χαρτονόμισμα της Παλαιστίνης υπό Βρετανική Εντολή

Το Κράτος της Παλαιστίνης (αραβικά: دولة فلسطين‎‎, προφέρεται: Dawlat Filastin) είναι ένα μερικώς αναγνωρισμένο κράτος στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου, το οποίο αποτελείται από δύο τμήματα αποκομμένα μεταξύ τους, αυτά της Λωρίδας της Γάζας και της Δυτικής Όχθης. Στην πράξη, κατέχει ένα -υπό αποκλεισμό- τμήμα στην νότια Λωρίδα της Γάζας όπου ασκείται έλεγχος από την ισλαμιστική Χαμάς, καθώς και τμήματα της Δυτικής Όχθης τα οποία διοικεί η αναγνωρισμένη Παλαιστινιακή Αρχή[α]. Τμήματα της Δυτικής Όχθης (κιμπούτς, δίοδοι και σύνορα με την Ιορδανία) βρίσκονται υπό Ισραλινή κατοχή, ενώ από την επίθεση του 2023 έως και σήμερα η Λωρίδα της Γάζας περνάει σε ολοένα και μεγαλύτερη έκταση υπό τον έλεγχο των ενόπλων δυνάμεων του Ισραήλ. Συνορεύει με το κράτος του Ισραήλ σχεδόν εξ ολοκλήρου, de jure με την Αίγυπτο στα νότια και επίσης de jure με την Ιορδανία στα ανατολικά. Από τις αρχές του 20ου αιώνα, η περιοχή αποτελεί πεδίο εθνικών διεκδικήσεων και συγκρούσεων μεταξύ Ισραηλινών και Αράβων Παλαιστινίων.

Ιστορικά, πιστεύεται ότι η ονομασία προέρχεται από τους Φιλισταίους. Είναι αρχαιολογικά και ιστορικώς πιθανό να υπάρχει προέλευση και κατά συνέπεια σύνδεση με κάποια φύλα που έφυγαν από την αρχαία Κρήτη και αναφέρονται μεταξύ άλλων σε κείμενα της Γραμμικής Β ως «Πελεστέτ» [εκκρεμεί παραπομπή]. Η Γραμμική Β αποτελεί την πρώτη γραφή της ελληνικής γλώσσας, μεταγενέστερη μορφή της Γραμμικής Α, και χρησιμοποιήθηκε στη Μυκηναϊκή περίοδο, από τον 17ο έως τον 13ο αιώνα π.Χ., κυρίως για την τήρηση λογιστικών αρχείων στα ανάκτορα.

Η ονομασία «Παλαιστίνη» είναι Ελληνική. Οι Ρωμαίοι, τον 2ο αιώνα π.Χ., ονόμαζαν την περιοχή «Παλαιστίνη της Συρίας», ως περιοχή της Συρίας. Το όνομα «Παλαιστίνη» αναβίωσε και καθιερώθηκε επίσημα ως ανεξάρτητο έδαφος από τον Ιορδάνη ποταμό μέχρι τις ακτές της Μεσογείου μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν δημιουργήθηκε ως κράτος κατ΄ εντολή και παραχωρήθηκε υπό την προστασία των Άγγλων.

Πρωτεύουσα της Παλαιστίνης «ντε γιούρε» είναι η Ανατολική Ιερουσαλήμ, ενώ «ντε φάκτο» είναι η Ραμάλα. Μεγαλύτερη πόλη του κράτους αποτελεί η Γάζα και επίσημη γλώσσα είναι τα αραβικά.

Το κράτος της Παλαιστίνης διοικείται από την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και διεκδικεί για το Κράτος της Παλαιστίνης Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας. Ωστόσο, η διεκδικούμενη επικράτειά του κράτους έχει καταληφθεί από το Ισραήλ, μια κατοχή που είναι σε ισχύ από τον Πόλεμο των Έξι Ημερών του 1967.[8] Η Δυτική Όχθη είναι αυτή τη στιγμή χωρισμένοι σε 165 παλαιστινιακούς θύλακες στους οποίους υπάρχει μερική πολιτική εξουσία της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής, ενώ η επικράτεια του κράτους ουσιαστικά διαμελίζεται από τους 230 ισραηλινούς οικισμούς εντός του εδάφους της, οι οποίοι οικισμοί διοικούνται με βάση τους νόμους του Ισραήλ. Η Γάζα διοικείται από τη Χαμάς και βρίσκεται υπό συνεχή αποκλεισμό από την Αίγυπτο και το Ισραήλ από το 2007.

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1947, τα Ηνωμένα Έθνη υιοθέτησαν ένα σχέδιο διχοτόμησης για την υπό βρετανική εντολή Παλαιστίνη. Το σχέδιο πρότεινε τη δημιουργία δύο κρατών στην Παλαιστίνη, ενός αραβικού και ενός εβραϊκού, ενώ η Ιερουσαλήμ θα αποτελούσε ξεχωριστό κράτος υπό τη διοίκηση του ΟΗΕ.[9] Αυτό το σχέδιο διχοτόμησης έγινε αποδεκτό από τους εκπροσώπους των Εβραίων αλλά απορρίφθηκε από τους εκπροσώπους των Αράβων. Αμέσως αφότου η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ενέκρινε το σχέδιο, υπό την ονομασία Ψήφισμα 181, στην περιοχή ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος[10] και το σχέδιο δεν εφαρμόστηκε.[11] Την επομένη της ίδρυσης του Κράτους του Ισραήλ στις 14 Μαΐου 1948,[12][13][14] γειτονικές αραβικές χώρες εισέβαλαν στην επικράτεια της Παλαιστίνης και έτσι ξεκίνησε ο πρώτος Πρώτος Αραβοϊσραηλινός πόλεμος με στόχο τη δημιουργία μιας αραβικής Παλαιστίνης.[15][16] Αργότερα, στις 22 Σεπτεμβρίου 1948 ιδρύθηκε η Πανπαλαιστινιακή Κυβέρνηση από τον Αραβικό Σύνδεσμο. Αυτή η κυβέρνηση ορίστηκε να κυβερνήσει το Προτεκτοράτο της Παλαιστίνης, επικράτεια η οποία κάλυπτε την κατεχόμενη από την Αίγυπτο Λωρίδα της Γάζας. Σύντομα αυτή η εξόριστη παλαιστινιακή κυβέρνηση αναγνωρίστηκε από κάθε αραβικό κράτος της εποχής, εκτός από την Υπεριορδανία, η οποία είχε καταλάβει και αργότερα προσαρτήσει τη Δυτική Όχθη. Μάλιστα και η σημερινή Ανατολική Ιερουσαλήμ έως το 1967 ήταν υπό ιορδανικό έλεγχο. Αν και η δικαιοδοσία της Πανπαλαιστινιακής Κυβέρνησης, σύμφωνα με τις διακηρύξεις τις εποχής, περιλάμβανε όλη την επικράτεια της πρώην βρετανικής εντολής, η πραγματική δικαιοδοσία της περιοριζόταν στη Λωρίδα της Γάζας.[17] Το Ισραήλ κατέλαβε τη Λωρίδα της Γάζας και τη χερσόνησο του Σινά στην Αίγυπτο, τη Δυτική Όχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ υπό ιορδανικό έλεγχο και τα Υψίπεδα του Γκολάν που τότε ανήκαν στη Συρία κατά τη διάρκεια του Πολέμου των Έξι Ημερών τον Ιούνιο του 1967.

Στις 15 Νοεμβρίου 1988 ο τότε Πρόεδρος της Παλαιστινιακής Οργάνωσης Απελευθέρωσης, ο Γιάσερ Αραφάτ, διακήρυξε την ίδρυση του Κράτους της Παλαιστίνης, σε ανακοίνωση που έγινε στο Αλγέρι της Αλγερίας. Ένα χρόνο μετά την υπογραφή των συμφωνιών του Όσλο το 1993, δημιουργήθηκε η Παλαιστινιακή Εθνική Αρχή, η οποία ανέλαβε να κυβερνήσει (με διαφορετικούς βαθμούς ελέγχους) τις λεγόμενες περιοχές τύπου Α και Β στη Δυτική Όχθη (165 θύλακες). και τη Λωρίδα της Γάζας. Αφού η Χαμάς έγινε το μεγαλύτερο κόμμα του κοινοβουλίου της Παλαιστίνης στις εκλογές του 2006, ξέσπασε μια σύγκρουση μεταξύ αυτής και του κόμματος Φατάχ, η οποία οδήγησε στην κατάληψη της Γάζας από τη Χαμάς το 2007 (δύο χρόνια μετά την αποδέσμευση του Ισραήλ από τη Γάζα).

Αν και η Παλαιστίνη διεκδικεί την Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσα της επικράτειας της, η πόλη είναι υπό τον έλεγχο του Ισραήλ. Οι αξιώσεις της Παλαιστίνης και του Ισραήλ για την πόλη δεν αναγνωρίζονται από τα περισσότερα κράτη. Το Κράτος της Παλαιστίνης έχει αναγνωριστεί από 138 από τα 193 μέλη του ΟΗΕ και από το 2012 έχει την ιδιότητα του κράτους παρατηρητή μη μέλους στα Ηνωμένα Έθνη.[18][19][20] Η Παλαιστίνη είναι μέλος του Αραβικού Συνδέσμου, του Οργανισμού Ισλαμικής Συνεργασίας, της Ὃμάδας των 77, της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, καθώς και της Ουνέσκο, της Διάσκεψης των Ηνωμένων Εθνών για το Εμπόριο και την Ανάπτυξη και του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου.[21]

Ετυμολογία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παρόλο που κατά τη διάρκεια της ιστορίας η έννοια της περιοχής της Παλαιστίνης και η γεωγραφική της έκταση έχει διαφοροποιηθεί, οι σημερινές αντιλήψεις συμφωνούν ότι ως μέρος της Παλαιστίνης πρέπει σήμερα να εκλαμβάνεται το Ισραήλ, η Δυτική Όχθη και η Λωρίδα της Γάζας.[22] Η γενική χρήση του όρου «Παλαιστίνη» και άλλων όρων με συναφή ετυμολογία για να αναφερθούν σε μια μικρή περιοχή στις νοτιοανατολικές ακτές της Μεσογείου δίπλα στη Συρία λαμβάνει χώρα ιστορικά από την εποχή της Αρχαίας Ελλάδας, με τον Ηρόδοτο να είναι ο πρώτος ιστορικός που χρησιμοποιεί τον όρο Παλαιστίνη, τον 5ο αιώνα π.Χ. Οι Ιστορίες του Ηροδότου μιλούν για μια «περιοχή της Συρίας, η οποία ονομάζεται Παλαιστίνη», στην οποία οι Φοίνικες αλληλεπιδρούσαν με άλλους θαλάσσιους λαούς.[23][24] Ο όρος "Παλαιστίνη" (στα Λατινικά, Palæstina) πιστεύεται ότι ήταν ένας όρος ο οποίος επινοήθηκε από τους Αρχαίους Έλληνες για την περιοχή της γης που κατείχαν οι Φιλισταίοι, αν και υπάρχουν άλλες εξηγήσεις σχετικά με την προέλευση του όρου.[25]

Ορολογία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αυτό το άρθρο χρησιμοποιεί τους όρους "Παλαιστίνη", "Κράτος της Παλαιστίνης" και "Κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη" αναλόγως, με βάση το πλαίσιο αναφοράς. Συγκεκριμένα, ο όρος «κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη» αναφέρεται στο σύνολο των παλαιστινιακών εδαφών τα οποία βρίσκονται υπό την κατοχή του Ισραήλ από τον πόλεμο του 1967 και έπειτα. Σε όλες τις περιπτώσεις, οι αναφορές σε γη και εδάφη αναφέρονται στις περιοχές που διεκδικεί το κράτος της Παλαιστίνης, δηλαδή τη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας.[26]

Σύγχρονη εποχή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1917 μετά τους νικηφόρους Βαλκανικούς πολέμους κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ξεσηκώθηκαν και οι Άραβες για τη δική τους ανεξαρτησία. Τότε η Αντάντ (δηλ. Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία), τους υποσχέθηκαν πλήρη ανεξαρτησία με το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου οπότε και ξεκίνησε ο ένοπλος απελευθερωτικός τους αγώνας.

Ακολούθησε η «Διακήρυξη του Μπάλφουρ», η οποία και προσδιόριζε μία εθνική εστία μόνιμης βάσης των Εβραίων στην περιοχή της Παλαιστίνης, η οποία κατά τη διάρκεια των απελευθερωτικών εκείνων επιχειρήσεων είχε ανακηρυχθεί ως «κράτος κατ΄ εντολή» της Κοινωνίας των Εθνών υπό αγγλική προστασία. Καθεστώς το οποίο παρέμεινε μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο νεοσυσταθείς Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών, το 1947 ψηφίζει την ιστορική απόφαση 181 με την οποία επιβλήθηκε διχοτόμηση της Παλαιστίνης σε δύο διαφορετικά κράτη κατά γλώσσα, πολιτισμό και θρησκεία: ένα αραβικό, και ένα εβραϊκό, το Ισραήλ.

Το σχέδιο έγινε αποδεκτό από την εβραϊκή ηγεσία αλλά απορρίφθηκε από την αραβική ηγεσία και η Βρετανία αρνήθηκε να εφαρμόσει το σχέδιο. Την παραμονή της τελικής αποχώρησης των Βρετανών από την Παλαιστίνη, η Εβραϊκή Υπηρεσία για το Ισραήλ, με επικεφαλής τον Νταβίντ Μπεν-Γκουριόν, κήρυξε την ίδρυση του Κράτους του Ισραήλ, ασκώντας εξουσία στα εδάφη που επρόκειτο να αποτελέσουν τμήμα του εβραϊκού κράτους σύμφωνα με το σχέδιο του ΟΗΕ. Η Αραβική Ανώτατη Επιτροπή δεν κήρυξε με τη σειρά της και αυτή ανεξαρτησία, αλλά αντίθετα, συνεργάστηκε με την Υπεριορδανία, την Αίγυπτο, και τα υπόλοιπα μέλη του Αραβικού Συνδέσμου, ξεκινώντας τον Αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1948. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, το Ισραήλ επεκτάθηκε εδαφικά εις βάρος των Αράβων. Η Αίγυπτος κατέλαβε τη Λωρίδα της Γάζας και η Υπεριορδανία κατέλαβε και στη συνέχεια προσάρτησε τη Δυτική Όχθη. Η Αίγυπτος αρχικά υποστήριξε τη δημιουργία μιας πανπαλαιστινιακής κυβέρνησης αλλά προχώρησε στη διάλυσή της το 1959. Η Υπεριορδανία δεν την αναγνώρισε ποτέ και ανταυτού αποφάσισε να ενσωματώσει τη Δυτική Όχθη σαν μέρος της Ιορδανίας και έτσι συστάθηκε το ανεξάρητο κράτος της Ιορδανίας. Η προσάρτηση της Δυτικής Όχθης στην Ιορδανία επικυρώθηκε από το κοινοβούλιο της χώρας το 1950 αλλά δεν αναγνωρίστηκε διεθνώς. Ο Πόλεμος των Έξι Ημερών το 1967, όταν το Ισραήλ πολέμησε εναντίον της Αιγύπτου, της Ιορδανίας και της Συρίας, έληξε με την ισραηλινή κατοχή της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας, αλλά και του Σινά.[27]

Ακολούθησαν συγκρούσεις μεταξύ των Αράβων και των Ισραηλινών, σε αυτό που περιγράφεται ως εμφύλιος πόλεμος του 1947-48 στην Παλαιστίνη υπό Βρετανική Εντολή, ο οποίος οδήγησε στον πρώτο Αραβό-Ισραηλινό Πόλεμο του 1948 (15 Μαΐου 1948 - 10 Μαρτίου 1949), μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του Κράτους του Ισραήλ στις 14 Μαΐου 1948. Έπειτα από το τέλος του πολέμου, το προηγούμενο έδαφος της Βρετανικής Εντολής έχει καταλήξει ως εξής:

  1. Το μεγαλύτερο τμήμα 78% να έχει καταληφθεί από το Ισραήλ.
  2. Η λεγόμενη Δυτική Όχθη να είναι προσαρτημένη στην Ιορδανία
  3. Και ένα 1,5% η λεγόμενη Λωρίδα της Γάζας να τίθεται υπό τον έλεγχο και τη Διοίκηση της Αιγύπτου, επί βασιλείας Φαρούκ.

Υπολογίσθηκε ότι 750.000 Παλαιστίνιοι ξεριζώθηκαν τότε από τα πάτρια εδάφη και κατέφυγαν άλλοι στη Γάζα άλλοι στην Ιορδανία, άλλοι στον Λίβανο και άλλοι στη Συρία.

Το 1964 δημιουργείται εξ ανάγκης η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, γνωστότερη με το αγγλικό αρκτικόλεξο PLO, η οποία και τίθεται ως νόμιμη εκπρόσωπος και προστατευτική ομπρέλα των Παλαιστινίων. Συγκεκριμένα τον Οκτώβριο του 1974 στη συνάντηση κορυφής όλων των αραβικών χωρών στο Ραμπάτ του Μαρόκου, ο Αραβικός Σύνδεσμος αναγνώρισε την PLO (ή ελληνικά ΟΑΠ) ως τον μοναδικό εκπρόσωπο των Αράβων της Παλαιστίνης. Ο Παλαιστινιακός Εθνικός Χάρτης της ΟΑΠ ορίζει τα σύνορα της Παλαιστίνης το σύνολο της βρετανικής εντολής της Παλαιστίνης, συμπεριλαμβανομένου του Ισραήλ. Μετά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών, η ΟΑΠ μετέφερε την έδρα της στην Ιορδανία, αλλά αργότερα μετεγκαταστάθηκε στον Λίβανο το 1971.[28] Από τη σύσταση της ΟΑΠ και μετά οι όροι "Παλαιστίνη" και "Παλαιστίνιος" απέκτησαν διαφορετική έννοια ώστε να εκφράζουν τις επιταγές της ΟΑΠ, με τους δύο αυτούς όρους να χρησιμοποιούνται στο εξής μόνο για τους αραβόφωνους πληθυσμούς της περιοχής, ενώ παλαιότερα αναφέρονταν σε κάθε άτομο της γεωγραφικής και ιστορικής Παλαιστίνης, δηλαδή Εβραίους, Άραβες, Δρούζους, Βεδουίνους κ, ά. ανεξαρτήτως θρησκείας.

Η σύνοδος κορυφής του Αραβικού Συνδέσμου τον Οκτώβριο του 1974 οδήγησε στην αναγνώριση της ΟΑΠ ως τον «μοναδικό νόμιμο εκπρόσωπο του παλαιστινιακού λαού» και επιβεβαίωσε «το δικαίωμά του να συγκροτήσει ένα ανεξάρτητο κράτος».[29] Τον Νοέμβριο του 1974, η ΟΑΠ αναγνωρίστηκε ως αρμόδιος φορέας για όλα τα θέματα που αφορούν την Παλαιστίνη από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, δίνοντάς της καθεστώς παρατηρητή ως «μη κρατική οντότητα» στον ΟΗΕ.[30][31] Μετά τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας του 1988, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ αναγνώρισε τη διακήρυξη ανεξαρτησίας της Παλαιστίνης και αποφάσισε να χρησιμοποιεί την ονομασία «Παλαιστίνη» αντί της «Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης».[32][33] Παρά την απόφαση αυτή, η ΟΑΠ δεν αναγνωρίστηκε διεθνώς σαν κυβέρνηση της Παλαιστίνης.[34]

Με τη συμφωνία του Εθνικού Παλαιστινιακού Συνεδρίου, που αποτελεί το νομικό σώμα της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, στις 15 Νοεμβρίου του 1988, το Κράτος της Παλαιστίνης διακήρυξε ανεξαρτησία. Ωστόσο, το επονομαζόμενο «Κράτος της Παλαιστίνης», δεν είναι ούτε υπήρξε ανεξάρτητο κράτος, ούτε είχε κυριαρχία σε κάποια εδάφη. Επίσης, η διακήρυξη αυτή αγνοήθηκε και εν τέλει απορρίφθηκε από το Κράτος του Ισραήλ. Το Ισραήλ ελέγχει την περιοχή από τον Πόλεμο των Έξι Ημερών, οπότε την πήρε από την Αίγυπτο και την Ιορδανία.

Το 1979, μέσω των Συμφωνιών του Καμπ Ντέιβιντ, η Αίγυπτος αποχώρησε από οποιαδήποτε αξίωση της στη λωρίδα της Γάζας. Τον Ιούλιο του 1988, η Ιορδανία παραιτήθηκε των αξιώσεων της στη Δυτική Όχθη, τις οποίες μετέφερε στην ΟΑΠ (με εξαίρεση την κηδεμονία του Όρου του Ναού). Τον Νοέμβριο του 1988, το νομοθετικό σώμα του ΟΑΠ, αν και βρισκόταν στην εξορία, κήρυξε την ίδρυση του «Κράτους της Παλαιστίνης». Τον επόμενο μήνα, η διακήρυξη αναγνωρίστηκε από πολλά κράτη, συμπεριλαμβανομένης της Αιγύπτου και της Ιορδανίας, αλλά και της Σοβιετικής Ένωσης. Στην παλαιστινιακή Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, το Κράτος της Παλαιστίνης περιγράφεται ότι βρίσκεται πάνω σε «παλαιστινιακό έδαφος», χωρίς να διευκρινίζεται τι είναι αυτό το Παλαιστινιακό έδαφος. Επειδή αυτό το παλαιστινιακό έδαφος δεν αναγνωρίζεται, ορισμένες από τις χώρες που αναγνώρισαν το κράτος της Παλαιστίνης από το 1988 και έπειτα αναγνωρίζουν την Παλαιστίνη με βάση τα «σύνορα του 1967», αναγνωρίζοντας έτσι ως έδαφος της Παλαιστίνης μόνο τη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας και όχι ολόκληρη την Παλαιστίνη με το Ισραήλ. Η αίτηση ένταξης που υπέβαλε η Παλαιστίνη στον ΟΗΕ διευκρίνιζε επίσης ότι βασίζεται στα «σύνορα του 1967».[35] Κατά τις διαπραγματεύσεις για τις Συμφωνίες του Όσλο, η ΟΑΠ αναγνώρισε το δικαίωμα ύπαρξης του Ισραήλ και το Ισραήλ αναγνώρισε την ΟΑΠ ως εκπρόσωπο του παλαιστινιακού λαού. Η Παλαιστινιακή Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας του 1988 περιλάμβανε μια έκκληση του Εθνικού Συμβουλίου της Παλαιστίνης για διαπραγματεύσεις με βάση το ψήφισμα 242 του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Η απόφαση αυτή έγινε γνωστή και ως Ιστορικός Συμβιβασμός,[36] υποδηλώνοντας την αποδοχή μιας λύσης δύο κρατών και την αποδοχή της νομιμότητας του Κράτους του Ισραήλ.[37]

Αυτόν τον καιρό, η Εθνική Παλαιστινιακή Αρχή (ΕΠΑ) οραματίζεται την ίδρυση ενός Παλαιστινιακού κράτους, το οποίο θα περιλαμβάνει όλη ή μέρος της Δυτικής Όχθης, τη Λωρίδα της Γάζας και την ανατολική Ιερουσαλήμ, ζώντας ειρηνικά με το Ισραήλ υπό μια δημοκρατικά εκλεγμένη και αξιόπιστη κυβέρνηση. Η ΕΠΑ ωστόσο, δεν διεκδικεί κυριαρχία επί κανενός εδάφους και επομένως δεν είναι η κυβέρνηση του διακηρυγμένου το 1988 «Κράτους της Παλαιστίνης».

Η διακήρυξη του 1988 εγκρίθηκε σε μια συνάντηση στο Αλγέρι, με ψήφους 253-46 και δέκα αποχές. Η διακήρυξη επικαλέστηκε τη Συνθήκη της Λωζάνης (1923) και την Απόφαση 181 της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ υπέρ του ισχυρισμού για ένα «Κράτος της Παλαιστίνης στα δικά μας παλαιστινιακά εδάφη με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ». Το ισχυριζόμενο «Κράτος της Παλαιστίνης» αναγνωρίσθηκε αμέσως από τον Αραβικό Σύνδεσμο και περίπου οι μισές κυβερνήσεις του κόσμου το αναγνωρίζουν σήμερα. Διατηρεί πρεσβείες σε αυτές τις χώρες (που αποτελούνται συνήθως από αποστολές της ΟΑΠ). Το Κράτος της Παλαιστίνης (από το 2013) αναγνωρίζεται από το 70% των κρατών-μελών των Ηνωμένων Εθνών, όχι όμως από το Ισραήλ. Αφού το Ισραήλ κατέλαβε τη Δυτική Όχθη από την Ιορδανία και τη Λωρίδα της Γάζας από την Αίγυπτο, άρχισε να εγκαθιστά Εβραίους σε αυτά τα εδάφη δημιουργώντας ισραηλινούς οικισμούς. Η διοίκηση του αραβικού πληθυσμού αυτών των εδαφών γινόταν από την Ισραηλινή Πολιτική Διοίκηση του Συντονιστή των Κυβερνητικών Δραστηριοτήτων στα Εδάφη και από τοπικά δημοτικά συμβούλια τα οποία προϋπήρχαν της ισραηλινής εισβολής και κατάληψης αυτών των εδαφών. Το 1980, το Ισραήλ αποφάσισε να αναβάλει επαόριστον τις εκλογές για τα δημοτικά συμβούλια και να ιδρύσει ανταυτού τους Συνδέσμους των Χωριών, οι οποίες περιείχαν αξιωματούχους υπό ισραηλινή επιρροή. Αργότερα αυτό το νέο σχήμα έγινε αναποτελεσματικό για το Ισραήλ και τους Παλαιστίνιους και έτσι η ισραηλινή κυβέρνηση άρχισε να τους διαλύει, με τον τελευταίο Σύνδεσμο που διαλύεται να είναι αυτός της Χεβρώνας, τον Φεβρουάριο του 1988.[38]

Διαδήλωση ενάντια σε ισραηλινό οδόφραγμα στο Καφρ Καντούμ, Μάρτιος 2012

Το 1993, στις Συμφωνίες του Όσλο, το Ισραήλ αναγνώρισε ότι η διαπραγματευτική ομάδα της ΟΑΠ «αντιπροσωπεύει τον παλαιστινιακό λαό», σαν αντάλλαγμα για την αναγνώριση του δικαιώματος του Ισραήλ να υπάρχει ειρηνικά από την ΟΑΠ. Επίσης αποδέχτηκε τα ψηφίσματα 242 και 338 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και απόρριψε σαν λύσεις τη βία και την τρομοκρατία.[39] Ως αποτέλεσμα, το 1994 η ΟΑΠ ίδρυσε την εδαφική διοίκηση της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής η οποία ασκεί ορισμένες κυβερνητικές λειτουργίες σε τμήματα της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας.[40][41] Το 2007, η κατάληψη της Λωρίδας της Γάζας από τη Χαμάς δίχασε πολιτικά και εδαφικά τους Παλαιστίνιους. Η Φατάχ του Αμπάς κυβερνούσε τμήματα της Δυτικής Όχθης και με τη μορφή της Παλαιστινιακής Αρχής διατηρούσε και διατηρεί διεθνή αναγνώριση[42], ενώ η Χαμάς εξασφάλισε τον έλεγχό της στη Λωρίδα της Γάζας. Τον Απρίλιο του 2011, τα παλαιστινιακά κόμματα υπέγραψαν συμφωνία συμφιλίωσης, αλλά η εφαρμογή της δεν προχώρησε[42] έως ότου σχηματίστηκε κυβέρνηση ενότητας στις 2 Ιουνίου 2014 [43]

Σύμφωνα με τις Συμφωνίες του Όσλο, το Ισραήλ επέτρεψε στην ΟΑΠ να ιδρύσει προσωρινούς διοικητικούς θεσμούς στα παλαιστινιακά εδάφη, με τη μορφή της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής. Στις περιοχές τύπου Β οι Παλαιστίνιοι ανέλαβαν μόνο τον πολιτικό έλεγχο, στις περιοχές τύπου Α οι Παλαιστίνιοι ανέλαβαν τόσο τον πολιτικό έλεγχο όσο και την ασφάλεια της περιοχής, ενώ στις περιοχές τύπου Γ το Ισραήλ είχε πλήρη έλεγχο. Το 2005, μετά την εφαρμογή του σχεδίου μονομερούς απεμπλοκής του Ισραήλ, η Εθνική Αρχή της Παλαιστίνης απέκτησε τον πλήρη έλεγχο της Λωρίδας της Γάζας (εκτός από τα σύνορά της, τον εναέριο χώρο και τα χωρικά της ύδατα). Μετά την παλαιστινιακή πολιτική σύγκρουση το 2006, η Χαμάς ανέλαβε τον έλεγχο της Λωρίδας της Γάζας (είχε ήδη την πλειοψηφία στο παλαιστινιακό κοινοβούλιο) και η Φατάχ ανέλαβε επί της ουσίας τον έλεγχο της Δυτικής Όχθης. Από το 2007, η Λωρίδα της Γάζας κυβερνάται από τη Χαμάς, ενώ από το 2023/2024 περιοχές της Λωρίδας καταλαμβάνονται από τις ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ. Η Δυτική Όχθη κυβερνάται από την αναγνωρισμένη Παλαιστινιακή Αρχή, εκτός από τμήματα που έχει καταλάβει το Ισραήλ[44].

Γεωγραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι περιοχές που διεκδικεί το κράτος της Παλαιστίνης χωρίζονται από το Ισραήλ. Το παλαιστινιακό κράτος βρίσκεται στην περιοχή του Λεβάντε. Η Λωρίδα της Γάζας βρέχεται από τη Μεσόγειο Θάλασσα στα δυτικά και συνορεύει με την Αίγυπτο στα νότια και το Ισραήλ στα βόρεια και ανατολικά. Η Δυτική Όχθη συνορεύει με την Ιορδανία στα ανατολικά και το Ισραήλ στα βόρεια, νότια και δυτικά. Οι δύο θύλακες χωρίζονται, έτσι, από το Ισραήλ και δεν αποτελούν ενιαία έκταση. Αν το Ισραήλ συμφωνούσε στην ανεξαρτησία του κράτους και η Παλαιστίνη αναγνωριζόταν διεθνώς σαν ανεξάρτητο κράτος, θα ήταν το 163ο μεγαλύτερο κράτος στον κόσμο.[45][46]

Η Παλαιστίνη υποφέρει από μια σειρά περιβαλλοντικών προβλημάτων. Η Λωρίδα της Γάζας αντιμετωπίζει πολλά περιβαλλοντικά προβλήματα (π.χ. ερημοποίηση, αλμυροποίηση του γλυκού νερού, κακή/ανεπαρκή επεξεργασία λυμάτων, διάδοση ασθενειών που μπορούν να μεταδοθούν μέσω του νερού, υποβάθμιση του εδάφους, εξάντληση και μόλυνση των υπόγειων υδάτινων πόρων). Η Δυτική Όχθη επίσης αντιμετωπίζει τα ίδια περιβαλλοντικά προβλήματα. Όμως η πρόσβαση στο γλυκό νερό για τους κατοίκους της Δυτικής Όχθης είναι πολύ μεγαλύτερη, αλλά είναι περιορισμένη λόγω της διαμάχης με το Ισραήλ.[47]

Η Παλαιστίνη αποτελεί μέρος τριών διακριτών οικοπεριοχών: της περιοχής κωνοφόρων-σκληρόφυλλων-πλατύφυλλων δασών της Ανατολικής Μεσογείου, της Αραβικής ερήμου και της θαμνώδους ερήμου της Μεσοποταμίας.[48]

Κλίμα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι θερμοκρασίες στην Παλαιστίνη διαφέρουν αρκετά ανάλογα με την εποχή. Το κλίμα στη Δυτική Όχθη είναι ως επί το πλείστον μεσογειακό, ελαφρώς ψυχρότερο στις περιοχές που έχουν μεγαλύτερο υψόμετρο. Στα ανατολικά, η Δυτική Όχθη περιλαμβάνει μεγάλο μέρος της ερήμου της Ιουδαίας, συμπεριλαμβανομένης της δυτικής ακτογραμμής της Νεκράς Θάλασσας. Η Ανατολική Δυτική Όχθη χαρακτηρίζεται από ζεστό και ξηρό κλίμα. Η Γάζα έχει ένα ζεστό ημίξηρο κλίμα με ήπιους χειμώνες και ξηρά ζεστά καλοκαίρια.[49] Η άνοιξη στην Παλαιστίνη ξεκινά την περίοδο Μαρτίου-Απριλίου και οι πιο ζεστοί μήνες του χρόνου είναι ο Ιούλιος και ο Αύγουστος, φτάνοντας ακόμη και τους 33 βαθμούς Κελσίου κατά μέσο όρο. Ο πιο κρύος μήνας είναι ο Ιανουάριος όπου οι θερμοκρασίες μειώνονται περίπου στους 7 βαθμούς Κελσίου. Οι βροχοπτώσεις στην Παλαιστίνη είναι λιγοστές, φτάνοντας τα 116 χιλιοστόμετρα το έτος. Στην Παλαιστίνη οι περισσότερες βροχοπτώσεις καταγράφονται την περίοδο Νοεμβρίου-Μαρτίου.[50]

Διεθνής αναγνώριση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κύριο λήμμα: Διεθνής αναγνώριση του Κράτους της Παλαιστίνης

Σήμερα 138 ανεξάρτητες χώρες μέλη του ΟΗΕ και 2 μη μέλη (Δυτική Σαχάρα και Βατικανό) αναγνωρίζουν επισήμως την ανεξαρτησία του Κράτους της Παλαιστίνης.

Το Κράτος της Παλαιστίνης έχει λάβει επίσημη αναγνώριση από 138 από τα 193 μέλη του ΟΗΕ. Από το 2012 έχει λάβει την ιδιότητα του κράτους παρατηρητή μη μέλους στα Ηνωμένα Έθνη.[18][19][20]

Στις 29 Νοεμβρίου 2012, με ψήφους 138 υπέρ και 9 κατά (με 41 αποχές και 5 απουσίες, όπου η Ελλάδα και η Κύπρος ψήφισαν υπέρ),[51] η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ενέκρινε το ψήφισμα 67/19, αναβαθμίζοντας την Παλαιστίνη από «οντότητα-παρατηρητής» σε «κράτος παρατηρητή χωρίς ιδιότητα μέλους» στο πλαίσιο του συστήματος των Ηνωμένων Εθνών. Η υιοθέτηση αυτού του ψηφίσματος περιγράφηκε σαν αναγνώριση της κυριαρχίας της ΟΑΠ στη χώρα.[19][20][52][53][54] Το νέο καθεστώς της Παλαιστίνης είναι ισοδύναμο με αυτό της Αγίας Έδρας.[55] Τα Ηνωμένα Έθνη επέτρεψαν στην Παλαιστίνη να μετονομάσει την ονομασία του αντιπροσωπευτικού της γραφείου στον ΟΗΕ σε «Μόνιμη Αποστολή του Κράτους-Παρατηρητή της Παλαιστίνης στα Ηνωμένα Έθνη»[56] και η Παλαιστίνη έδωσε εντολή στους διπλωμάτες της να εκπροσωπήσουν επίσημα το «Κράτος της Παλαιστίνης» αντί της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής.[54] Στις 17 Δεκεμβρίου 2012, ο Αρχηγός Πρωτοκόλλου του ΟΗΕ Ιότσολ Γιουν δήλωσε ότι η Γραμματεία του ΟΗΕ θα χρησιμοποιεί σε όλα τα επίσημα έγγραφα των Ηνωμένων Εθνών την ονομασία «Κράτος της Παλαιστίνης»,[57] αναγνωρίζοντας έτσι την ονομασία «Κράτος της Παλαιστίνης» ως το επίσημο όνομα του κράτους για όλους τους σκοπούς του ΟΗΕ· Στις 21 Δεκεμβρίου 2012, ένα υπόμνημα των Ηνωμένων Εθνών συζητούσε την κατάλληλη ορολογία η οποία μπορούσε να χρησιμοποιηθεί μετά την υιοθέτηση του ψηφίσματος 67/19 της γενικής συνέλευσης. Σημειώθηκε στο υπόμνημα ότι πλέον δεν υπήρχε νομικό κώλυμα για τη χρήση της ονομασίας Παλαιστίνη με στόχο τη γεωγραφική αναφορά στο Παλαιστινιακό έδαφος. Ταυτόχρονα, εξηγήθηκε ότι δεν υπήρχε εμπόδιο στη συνέχιση της χρήσης του όρου «Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη συμπεριλαμβανομένης της Ανατολικής Ιερουσαλήμ» ή άλλων ονομασιών για τα Παλαιστινιακά εδάφη, τα οποία η Συνέλευση μπορεί κατ'επιλογήν να χρησιμοποιήσει.[58] Σήμερα, το 2022, 138 (το 71,5% των κρατών μελών του ΟΗΕ) από τα 193 κράτη μέλη των Ηνωμένων Εθνών έχουν αναγνωρίσει το κράτος της Παλαιστίνης.[53][59] Πολλές από τις χώρες που δεν αναγνωρίζουν το κράτος της Παλαιστίνης αναγνωρίζουν ωστόσο την ΟΑΠ ως «εκπρόσωπο του παλαιστινιακού λαού ». Η Εκτελεστική Επιτροπή της ΟΑΠ έχει εξουσιοδότηση από το Παλαιστινιακό Εθνικό Συμβούλιο να εκτελεί τα καθήκοντα της διακυβέρνησης του Κράτους της Παλαιστίνης.[60]

Ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 30 Σεπτεμβρίου του 2004, ο ισραηλινός στρατός για πρώτη φορά κινήθηκε ύστερα από τέσσερα χρόνια συγκρούσεων στο μεγαλύτερο στρατόπεδο Παλαιστινίων προσφύγων, σκοτώνοντας 28 Παλαιστινίους και τραυματίζοντας άλλους 108.[61]

Τοπικές εκλογές 2005

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 29 Σεπτεμβρίου του 2005 διεξήχθη ο τρίτος γύρος των τοπικών εκλογών, στις οποίες επιβλήθηκε μάλιστα απαγόρευση κατοχής όπλων σε δημόσιους χώρους.[62]

Εξελίξεις στη Λωρίδα της Γάζας το 2008-2009

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα Ηνωμένα Έθνη ανακοίνωσαν στις 18 Δεκεμβρίου του 2008 ότι αναστέλλουν τη διανομή τροφίμων στους Παλαιστινίους στη Λωρίδα της Γάζας επειδή τελείωσαν οι προμήθειες.[63]

Στις 27 Δεκεμβρίου του 2008 η Λωρίδα της Γάζας υπέστη σφοδρή επίθεση από αέρος κατόπιν μονομερούς παραβίασης της εκεχειρίας από το Ισραήλ. Ακολούθησε και εισβολή χερσαίων δυνάμεων, στις αρχές του επόμενου χρόνου.[64] Εκατοντάδες άτομα σκοτώθηκαν και τραυματίστηκαν. Στις 17 Ιανουαρίου του 2009 το Ισραήλ ανακοίνωσε μονομερή εκεχειρία, η οποία άρχισε να ισχύει από τα μεσάνυχτα της 17 προς 18 Ιανουαρίου τοπική ώρα. Η Χαμάς την απέρριψε λόγω της παραμονής των ισραηλινών δυνάμεων στα παλαιστινιακά εδάφη.

Πολιτικές εξελίξεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 7 Μαρτίου του 2009 παραιτήθηκε ο πρωθυπουργός Σαλάμ Φαγιάντ, ώστε να ανοίξει ο δρόμος σχηματισμού κυβέρνησης «εθνικής συνεννόησης» στο πλαίσιο της διαδικασίας συμφιλίωσης με τη Χαμάς.[65] Τον Μάιο του 2009 οι παλαιστινιακές παρατάξεις Φατάχ και Χαμάς συμφώνησαν να συγκροτηθεί κοινή δύναμη ασφαλείας στη Λωρίδα της Γάζας, η οποία θα ασκεί καθήκοντα μέχρι τις επερχόμενες εκλογές, τον Ιανουάριο του 2010.[66] Τον Ιούνιο του 2014 σχηματίστηκε και ορκίστηκε κυβέρνηση εθνικής ενότητας με τη συμμετοχή της Φάταχ και της Χαμάς.[67]

Πρόεδρος της Παλαιστίνης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 23 Νοεμβρίου του 2008 ο Μαχμούτ Αμπάς, πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής, ορίστηκε «Πρόεδρος της Παλαιστίνης» από ένα σημαντικό όργανο της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ).[68]

Πολιτική και διακυβέρνηση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το κατεστραμμένο κτίριο του Παλαιστινιακού Νομοθετικού Συμβουλίου στην πόλη της Γάζας, σύγκρουση Γάζας-Ισραήλ, Σεπτέμβριος 2009

Το Κράτος της Παλαιστίνης αποτελείται από τα παρακάτω όργανα. Όλα αυτά έχουν σχέση με την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης:

  • ο Πρόεδρος του Κράτους της Παλαιστίνης [69] ο οποίος διορίζεται από το Παλαιστινιακό Κεντρικό Συμβούλιο
  • το Παλαιστινιακό Εθνικό Συμβούλιο είναι το νομοθετικό σώμα που εξέδωσε την ανακήρυξη του 1988 που ίδρυσε το κράτος της Παλαιστίνης
  • η Εκτελεστική Επιτροπή της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης εκτελεί τις λειτουργίες μιας εξόριστης κυβέρνησης [70][71][72] διατηρώντας ένα εκτεταμένο δίκτυο εξωτερικών σχέσεων με τα περισσότερα κράτη του κόσμου.

Τα παραπάνω πρόκειται για διαφορετικές κρατικές αρχές από τον Πρόεδρο της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής, το Παλαιστινιακό Νομοθετικό Συμβούλιο και το Υπουργικό Συμβούλιο της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής, θεσμοί οι οποίοι συνδέονται με την Παλαιστινιακή Εθνική Αρχή.

Το ιδρυτικό έγγραφο του Κράτους της Παλαιστίνης είναι η Παλαιστινιακή Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας. Το Παλαιστινιακό Εθνικό Σύμφωνο της ΟΑΠ και ο Βασικός Νόμος της Παλαιστίνης της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής είναι δύο άσχετα πράγματα.


Διοικητικές διαιρέσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Κράτος της Παλαιστίνης χωρίζεται σε δεκαέξι διοικητικές κυβερνείου.

Όνομα κυβερνείου Έκταση σε τ.χλμ.[73] Πληθυσμός Πυκνότητα πληθυσμού (ανά τ.χλμ.) Μουχάφαδα (πρωτεύουσα της περιοχής)
Τζενίν 583 311.231 533,8 Τζενίν
Τούμπας 402 64.719 161.0 Τούμπας
Τουλκάρμ 246 182.053 740.0 Τούλκαρμ
Ναμπλούς 605 380.961 629.7 Ναμπλούς
Καλκιλία 166 110.800 667.5 Καλκίλια
Σαλφίτ 204 70.727 346.7 Σαλφίτ
Ραμάλα αλ-Μπιρέ 855 348.110 407.1 Ραμάλα
Ιεριχώ αλ-Αγουάρ 593 52.154 87.9 Ιεριχώ
Ιερουσαλήμ 345 419.108 1214.8 Ιερουσαλήμ (ντε γιούρε, βλέπε την παρακάτω σημείωση)
Βηθλεέμ 659 216.114 927,9 Βηθλεέμ
Χεβρώνα 997 706.508 708,6 Χεβρώνα
Βόρεια Γάζα 61 362.772 5947.1 Τζαμπάλια
Γάζα 74 625.824 8457.1 Γάζα
Ντέιρ αλ-Μπαλάχ 58 264.455 4559.6 Ντέιρ αλ-Μπαλάχ
Χαν Γιουνίς 108 341.393 3161.0 Χαν Γιουνίς
Ράφα 64 225.538 3524.0 Ράφα

Τα στοιχεία από την Ιερουσαλήμ περιλαμβάνουν την κατεχόμενη Ανατολική Ιερουσαλήμ με τους Εβραίους κατοίκους της.

Χάρτης των ισραηλινών οικισμών στη Δυτική Όχθη. Με γαλάζιο χρώμα εμφανίζονται οι περιοχές υπό ισραηλινό έλεγχο.

Τα κυβερνεία της Παλαιστίνης στη Δυτική Όχθη ομαδοποιούνται σε τρεις ομάδες σύμφωνα με τη Συμφωνία του Όσλο 2. Οι περιοχές τύπου Α αποτελούν το 18% της επικράτειας της Δυτικής Όχθης και η διοίκηση τους έχει περάσει στην αρμοδιότητα της παλαιστινιακής κυβέρνησης.[74][75] Οι περιοχές τύπου Β αποτελούν το 22% της επικράτειας της Δυτικής Όχθης και η διοίκηση τους έχει περάσει στην αρμοδιότητα της παλαιστινιακής κυβέρνησης, ενώ η ασφάλεια αυτών των περιοχών είναι κοινή ισραηλινοπαλαιστινιακή αρμοδιότητα.[74][75] Οι περιοχές τύπου Γ εκτός της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, αποτελούν το 60% της επικράτειας της Δυτικής Όχθης και διοικείται από την Ισραηλινή Πολιτική Διοίκηση, με τη διαφορά ότι η παλαιστινιακή κυβέρνηση παρέχει εκπαίδευση και ιατρικές υπηρεσίες στους 150.000 Παλαιστίνιους της περιοχής.[74] Πάνω από το 99% των περιοχών τύπου Γ βρίσκονται εκτός ορίων για τους Παλαιστίνιους. Υπάρχουν περίπου 330.000 Ισραηλινοί που ζουν σε οικισμούς σε περιοχές τύπου Γ.[76] Αν και οι περιοχές τύπου Γ βρίσκονται υπό πλήρη στρατιωτικό νόμο, οι Ισραηλινοί που ζουν εκεί δικαιούνται πλήρη αστικά δικαιώματα.

Η Ανατολική Ιερουσαλήμ (η οποία περιλαμβάνει την επικράτεια ενός μικρού δήμου στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, ο οποίος δήμος δεν έπεσε στον έλεγχο των Ιορδανών το 1948 και ένα σημαντικό τμήμα της Δυτικής Όχθης όπως ήταν πριν το 1967) διοικητικά ανήκει στο Διαμέρισμα Ιεροσολύμων του Ισραήλ, αλλά διεκδικείται από την Παλαιστίνη ως τμήμα του Κυβερνείου της Ιερουσαλήμ. Η Ανατολική Ιερουσαλήμ προσαρτήθηκε στο Ισραήλ το 1967, κατ' εφαρμογή του ισραηλινού νόμου, ενώ η δικαιοδοσία και η διοίκηση της περιοχής πέρασε στο Ισραήλ. Η προσάρτηση της Ανατολικής Ιερουσαλήμ στηρίχθηκε και από ένα νόμο του 1948 ο οποίος τροποποιήθηκε για τον σκοπό αυτό. Η υποτιθέμενη προσάρτηση επιβεβαιώθηκε συνταγματικά (κατ' εμμέσως) στον Βασικό Νόμο για την Ιερουσαλήμ του 1980,[74] αλλά αυτή η προσάρτηση δεν αναγνωρίζεται από καμία άλλη χώρα.[77] Το 2010 ζούσαν 456.000 κάτοικοι στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, εκ των οποίων το 60% ήταν Παλαιστίνιοι και το 40% Ισραηλινοί.[74] Ωστόσο, από τα τέλη της δεκαετίας του 2000, το Τείχος Ασφαλείας της Δυτικής Όχθης, το οποίο έχει χτιστεί από το Ισραήλ, έχει ουσιαστικά επαναπροσαρτήσει στη Δυτική Όχθη δεκάδες χιλιάδες Παλαιστίνιους που έχουν στην κατοχή τους ισραηλινές ταυτότητες, αφήνοντας την Ανατολική Ιερουσαλήμ δυτικά του τείχους με μια μικρή ισραηλινή πλειοψηφία (60%).

Εξωτερικές σχέσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η εκπροσώπηση του Κράτους της Παλαιστίνης σε διεθνείς οργανισμούς και τη διεθνή κοινότητα γίνεται από την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Στα κράτη που αναγνωρίζουν το κράτος της Παλαιστίνης η ΟΑΠ διατηρεί πρεσβείες. Η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης εκπροσωπείται σε διάφορους διεθνείς οργανισμούς ως μέλος, συνδεδεμένο μέλος ή παρατηρητής. Λόγω της έλλειψης οριστικών πηγών, σε ορισμένες περιπτώσεις είναι αδύνατο να διακρίνουμε εάν η συμμετοχή της Παλαιστίνης σε ένα διεθνή οργανισμό γίνεται από την ΟΑΠ ως εκπρόσωπος του Κράτους της Παλαιστίνης, ή από την ΟΑΠ ως μη κρατική οντότητα ή από την Παλαιστινιακή Εθνική Αρχή.

Διεθνής αναγνώριση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Χάρτης της διεθνούς αναγνώρισης του Κράτους της Παλαιστίνης
Κύρια λήμματα: International recognition of the State of Palestine και Palestine 194

Στις 15 Δεκεμβρίου 1988, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ αναγνώρισε την διακήρυξη της ανεξαρτησίας της Παλαιστίνης που έγινε τον Νοέμβριο του 1988 με το ψήφισμα 43/177.[78]

Σήμερα, το 2022, 138 (το 71,5% των κρατών μελών του ΟΗΕ) από τα 193 κράτη μέλη των Ηνωμένων Εθνών έχουν αναγνωρίσει το κράτος της Παλαιστίνης.[53][59] Πολλές από τις χώρες που δεν αναγνωρίζουν το κράτος της Παλαιστίνης αναγνωρίζουν ωστόσο την ΟΑΠ ως «εκπρόσωπο του παλαιστινιακού λαού ». Η Εκτελεστική Επιτροπή της ΟΑΠ έχει εξουσιοδότηση από το Παλαιστινιακό Εθνικό Συμβούλιο να εκτελεί τα καθήκοντα της διακυβέρνησης του Κράτους της Παλαιστίνης.[70]

Στις 29 Νοεμβρίου 2012,[79] η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ πέρασε το ψήφισμα 67/19, με το οποίο αναβάθμισε την Παλαιστίνη ως «κράτος-παρατηρητή μη μέλος» στα Ηνωμένα Έθνη.[54] Η έγκριση αυτού του ψηφίσματος περιγράφηκε σαν μια ντε φάκτο αναγνώριση του κυρίαρχου κράτους της Παλαιστίνης".[18]

Το 2013 το σουηδικό κοινοβούλιο αναβάθμισε το καθεστώς του παλαιστινιακού αντιπροσωπευτικού γραφείου στη Σουηδία σε πλήρη πρεσβεία.[80] Στις 3 Οκτωβρίου 2014, ο νεοεκλεγείς Σουηδός πρωθυπουργός Στέφαν Λεβέν, στην εναρκτήρια ομιλία του στο κοινοβούλιο, ανέφερε ότι η Σουηδία θα αναγνωρίσει το κράτος της Παλαιστίνης. Η επίσημη απόφαση της αναγνώρισης της Παλαιστίνης ελήφθη στις 30 Οκτωβρίου. Έτσι η Σουηδία έγινε το πρώτο μέλος που αναγνώρισε την ΕΕ (εξαιρουμένου του πρώην κομμουνιστικού μπλοκ, το οποίο την αναγνώρισε, σε κάποιες περιπτώσεις, από το 1988-89) το οποίο αναγνώρισε το κράτος της Παλαιστίνης. Τα περισσότερα από τα 27 κράτη μέλη της ΕΕ αποφεύγουν να αναγνωρίσουν το παλαιστινιακό κράτος και εκείνα που το αναγνωρίζουν —π.χ. η Ουγγαρία, η Πολωνία και η Σλοβακία— το έκαναν πριν από την ένταξη, δηλαδή την αναγνώρισαν όσο ακόμα ήταν κομμουνιστικά κράτη.[81][82][83] Τον Φεβρουάριο του 2015, ο Μαχμούντ Αμπάς επισκέφθηκε τη Σουηδία για να εγκαινιάσει τη νέα πρεσβεία της Παλαιστίνης στη Σουηδία. Ο Πρωθυπουργός της Σουηδίας, Στέφαν Λόφβεν, δήλωσε: «Σύμφωνα με την άποψή μας, η Παλαιστίνη είναι από εδώ και πέρα κράτος».[84]

Στις 13 Οκτωβρίου 2014, η Βουλή των Κοινοτήτων του Ηνωμένου Βασιλείου ψήφισε υπέρ της αναγνώρισης του Παλαιστινιακού Κράτους (με 274 ψήφους υπέρ και 12 ψήφους κατά).[85] Η Βουλή των Κοινοτήτων υποστήριξε την κίνηση «ως συμβολή στην εξασφάλιση μιας λύσης δύο κρατών μέσω διαπραγματεύσεων»—αν και στην ψηφοφορία συμμετείχαν λιγότεροι από τους μισούς βουλευτές της Βουλής των Κοινοτήτων. Ωστόσο, η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου δεν είναι υποχρεωμένη να ακολουθήσει τα αποτελέσματα αυτής της ψηφοφορίας: η τρέχουσα πολιτική της είναι ότι «επιφυλάσσεται του δικαιώματος να αναγνωρίσει ένα παλαιστινιακό κράτος διμερώς τη στιγμή την οποία θα επιλέξουμε να το κάνουμε και όταν [κρίνουμε] ότι μπορεί να συμβάλλει τα μέγιστα στην ειρήνευση της περιοχής».[86]

Στις 2 Δεκεμβρίου 2014, το γαλλικό κοινοβούλιο ψήφισε με 331 ψήφους υπέρ και 151 κατά ένα ψήφισμα με το οποίο παρότρυνε τη γαλλική κυβέρνηση να αναγνωρίσει την Παλαιστίνη ως ανεξάρτητο κράτος. Το κείμενο του ψηφίσματος, το οποίο προτάθηκε από τους κυβερνώντες Σοσιαλιστές και υποστηρίχθηκε από αριστερά κόμματα και ορισμένους συντηρητικούς, ζητούσε από την κυβέρνηση «να χρησιμοποιήσει την αναγνώριση ενός παλαιστινιακού κράτους [σαν όπλο] με στόχο την οριστική επίλυση της σύγκρουσης».[87]

Στις 31 Δεκεμβρίου 2014, το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών καταψήφισε ένα ψήφισμα το οποίο απαιτούσε την αποχώρηση του Ισραήλ από τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη και τη διεθνή αναγνώριση της παλαιστινιακής ανεξαρτησίας έως το 2017. Οκτώ μέλη ψήφισαν υπέρ του ψηφίσματος (Ρωσία, Κίνα, Γαλλία, Αργεντινή, Τσαντ, Χιλή, Ιορδανία, Λουξεμβούργο), ωστόσο, μετά από επίπονες προσπάθειες των ΗΠΑ και του Ισραήλ για την ακύρωση του ψηφίσματος,[88] το ψήφισμα δεν συγκέντρωσε τις ελάχιστες εννέα ψήφους οι οποίες είναι προαπαιτούμενες για να εγκριθεί ένα ψήφισμα. Η Αυστραλία και οι Ηνωμένες Πολιτείες καταψήφισαν το ψήφισμα, ενώ άλλα πέντε κράτη απείχαν.[89][90][91]

Παιδιά κρατούν μια παλαιστινιακή σημαία στη Δυτική Όχθη.

Στις 16 Ιανουαρίου 2015, το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο ανακοίνωσε ότι, εφόσον ότι η Παλαιστίνη αναγνωρίστηκε σαν κράτος-παρατηρητής στον ΟΗΕ από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, πρέπει να θεωρείται «κράτος» για τους σκοπούς της προσχώρησης στο Καταστατικό της Ρώμης.[92]

Στις 13 Μαΐου 2015, το Βατικανό ανακοίνωσε ότι μετέβαλλε την αναγνώριση του από την ΟΑΠ στο κράτος της Παλαιστίνης, επιβεβαιώνοντας την αναγνώριση της Παλαιστίνης ως ανεξάρτητου κράτους από το Βατικανό, αλλά και σαν αποτέλεσμα του ψηφίσματος του ΟΗΕ του 2012. Ο Μονσινιόρ Αντουάν Καμιλιέρι, υπουργός Εξωτερικών του Βατικανού, δήλωσαν ότι η αλλαγή ήταν σύμφωνη με την εξελισσόμενη θέση της Αγίας Έδρας, η οποία μεταφέρθηκε ανεπίσημα στο Κράτος της Παλαιστίνης μετά την επίσκεψη του Πάπα Φραγκίσκου στους Αγίους Τόπους τον Μάιο του 2014.[93]

Στις 23 Δεκεμβρίου 2015, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ενέκρινε ψήφισμα με το οποίο απαιτούσε να περάσει στα χέρια της παλαιστινιακής κυβέρνησης η εκμετάλλευση των φυσικών πόρων που βρίσκονται στα παλαιστινιακά εδάφη (τα οποία βρίσκονται υπό ισραηλινή κατοχή). Κάλεσε το Ισραήλ να σταματήσει την εκμετάλλευση και την πρόκληση ζημιάς στους φυσικούς πόρους της Παλαιστίνης. Επίσης περιέγραψε ότι οι πράξεις του Ισραήλ θέτουν σε κίνδυνο τους φυσικούς πόρους της Παλαιστίνης, ότι αποτελούν αιτία απώλειας εσόδων και αναγνώρισε το δικαίωμα των Παλαιστινίων να ζητήσουν αποζημίωση για τις εκτεταμένες καταστροφές που έχουν προκληθεί. Η πρόταση εγκρίθηκε με 164 ψήφους υπέρ και 5 κατά (κατά ψήφισε ο Καναδάς, οι Ομόσπονδες Πολιτείες της Μικρονησίας, το Ισραήλ, οι Νήσοι Μάρσαλ και οι Ηνωμένες Πολιτείες).

Έπαρση της παλαιστινιακής σημαίας στον ΟΗΕ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Αύγουστο του 2015, οι εκπρόσωποι της Παλαιστίνης στα Ηνωμένα Έθνη παρουσίασαν μια πρόταση, συγκεκριμένα ένα ψήφισμα με το οποίο τα κράτη-παρατηρητές μη μέλη των Ηνωμένων Εθνών, δηλαφή η Παλαιστίνη και η Αγία Έδρα, θα είχαν το δικαίωμα να υψώσουν τις σημαίες τους στα κεντρικά γραφεία των Ηνωμένων Εθνών. Αρχικά οι Παλαιστίνιοι παρουσίασαν την πρωτοβουλία τους ως κοινή προσπάθεια με την Αγία Έδρα (Βατικανό), κάτι το οποίο η Αγία Έδρα διέψευσε.

Σε επιστολή του προς τον Γενικό Γραμματέα και τον Πρόεδρο της Γενικής Συνέλευσης, ο πρεσβευτής του Ισραήλ στον ΟΗΕ Ρον Πρόσορ χαρακτήρισε το βήμα «άλλη μια κυνική κατάχρηση του ΟΗΕ... σε μια προσπάθεια απόκτησης πολιτικών πόντων».

Μετά την ψηφοφορία, η οποία εγκρίθηκε με 119 ψήφους υπέρ και 8 ψήφους κατά (45 χώρες απείχαν)[94][95][96] η πρέσβειρα των ΗΠΑ Σαμάνθα Πάουερ δήλωσε ότι «η ύψωση της παλαιστινιακής σημαίας δεν θα φέρει τους Ισραηλινούς και τους Παλαιστίνιους πιο κοντά». Ο εκπρόσωπος του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μαρκ Τόνερ, χαρακτήρισε αυτή την κίνηση «αντιπαραγωγική» απόπειρα επιδίωξης διεκδικήσεων κρατικής υπόστασης οι οποίες δεν προέρχονται από ένα διακανονισμό ο οποίος έχει συμφωνηθεί με διαπραγματεύσεις.

Στην ίδια την τελετή, ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Μπαν Κι-μουν δήλωσε ότι η περίσταση ήταν μια «ημέρα υπερηφάνειας για τον παλαιστινιακό λαό σε όλο τον κόσμο, μια ημέρα ελπίδας» και δήλωσε ότι «τώρα είναι η ώρα να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη μεταξύ των Ισραηλινών και των Παλαιστινίων για την επίτευξη ενός ειρηνικού διακανονισμού και, επιτέλους, τη δημιουργία δύο κρατών για δύο λαούς».[94]

Νομική υπόσταση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Υπάρχει μεγάλη ποικιλία απόψεων σχετικά με το καθεστώς του Κράτους της Παλαιστίνης. Διάσταση απόψεων υπάρχει όχι μόνο μεταξύ των νομικών αναλυτών αλλά και μεταξύ των κρατών. Η ύπαρξη παλαιστινιακού κράτους, αν και αμφιλεγόμενη, αποτελεί πραγματικότητα στις απόψεις των κρατών που έχουν συνάψει διμερείς διπλωματικές σχέσεις.[97][98][99][100]

Νόμος και ασφάλεια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το κράτος της Παλαιστίνης διαθέτει πολλές δυνάμεις ασφαλείας (συμπεριλαμβανομένης της Πολιτικής Αστυνομίας, των Δυνάμεων Εθνικής Ασφάλειας και των Υπηρεσιών Πληροφοριών της Παλαιστίνης) με σκοπό τη διατήρηση της ασφάλειας και την προστασία των Παλαιστινίων πολιτών και του Παλαιστινιακού Κράτους.

Δημογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το προσδόκιμο ζωής στη Δυτική Όχθη και στη Λωρίδα της Γάζας στο σύνολο του πληθυσμού ήταν σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2020 τα 75,9 χρόνια (73,8 χρόνια οι άνδρες και 78,1 οι γυναίκες).[101][102] Όπως και το Ισραήλ το κράτος της Παλαιστίνης είναι ιδιαίτερα πυκνοκατοικημένο και ο πληθυσμός του ξεπερνά τα 5,2 εκατομμύρια άτομα σε μια έκταση που δεν ξεπερνά τα 6.200 τ.χλμ.

Όπως και στο Ισραήλ, ο πληθυσμός αυξάνεται με γρήγορους ρυθμούς, και έχει πολλαπλασιαστεί από το 1900. Βασικός λόγος για την υπεργεννητικότητα στην Παλαιστίνη και το Ισραήλ είναι η προσπάθεια κατοχύρωσης της υπεροχής στην περιοχή της Παλαιστίνης, ειδικά μετά το 1948, και η ζωή έτσι έχει γίνει πιο δύσκολη για τους κατοίκους.[103]

Σύμφωνα με το Παλαιστινιακό Κεντρικό Γραφείο Στατιστικής, το Κράτος της Παλαιστίνης είχε πληθυσμό 4.420.549 κατοίκων το 2013.[104] Σε μια έκταση 6.020 τ.χλμ., το 2013 η Παλαιστίνη είχε πυκνότητα πληθυσμού που έφτανε περίπου τους 827 ανθρώπους ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο.[105] Το 2017 η πυκνότητα του πληθυσμού στον πλανήτη Γη έφτανε τα 25 άτομα ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο.[106]

Υγεία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σύμφωνα με το Παλαιστινιακό Υπουργείο Υγείας, το 2017 στην Παλαιστίνη υπήρχαν 743 κέντρα πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας (583 στη Δυτική Όχθη και 160 στη Γάζα) και 81 νοσοκομεία (51 στη Δυτική Όχθη και στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, 30 στη Γάζα).[107]

Το 2009 ιδρύθηκε η Αλυσίδα Υγείας για τα κατεχόμενα Παλαιστινιακά εδάφη. Είναι μια συνεργασία πάνω από 70 τοπικών και διεθνών ΜΚΟ με υπηρεσίες του ΟΗΕ για να παράσχουν ένα πλαίσιο παροχής υπηρεσιών υγείας στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη. Η όλη πρωτοβουλία στήθηκε με τη στήριξη του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ).[108] Το παλαιστινιακό υπουργείο υγείας έχει θέση συμπροέδρου στην Παλαιστινιακή Αλυσίδα Υγείας, ώστε να υπάρχει ευθυγράμμιση με τις εθνικές πολιτικές και σχέδια για την υγεία.[109] Η έκθεση του Γενικού Διευθυντή του ΠΟΥ, η οποία δημοσιεύτηκε στις 1 Μαΐου 2019, περιγράφει τις συνθήκες που επικρατούν στα παλαιστινιακά εδάφη, τους κύριους στόχους για τη βελτίωση της παροχής υπηρεσιών αλλά και τα εμπόδια που αποτρέπουν την επίτευξη αυτού του στόχου,[110] σύμφωνα με τη στρατηγική συνεργασίας του ΠΟΫ με τα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη για την περίοδο 2017–2020.[111]

Εκπαίδευση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παλαιστίνια κορίτσια στη Ναμπλούς

Το 2014, μια έκθεση του Αναπτυξιακού Προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών υποστήριξε ότι το ποσοστό αλφαβητισμού στην Παλαιστίνη έφτανε το 96,3%, ποσοστό υψηλό για τα διεθνή πρότυπα. Στον πληθυσμό άνω των 15 ετών, το 5,9% των γυναικών είναι αναλφάβητες σε σύγκριση με το 1,6% για τους άνδρες.[112] Ο αναλφαβητισμός μεταξύ των γυναικών μειώθηκε από το ποσοστό 20,3% το 1997 σε λιγότερο από 6% το 2014.[112]

Θρησκεία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Απεικόνιση ενός σπιτιού Χριστιανών Παλαιστινίων στην Ιερουσαλήμ, περίπου το 1850. Πίνακας του Ουίλιαμ Χένρυ Μπάρτλετ.

Το 93% των Παλαιστινίων είναι μουσουλμάνοι,[113] στη συντριπτική τους πλειονότητα Σουνίτες Μουσουλμάνοι,[114] ενώ υπάρχει επίσης μια μικρή μειονότητα Αχμαντίγια στη χώρα.[115] Το 15% των Μουσουλμάνων στην Παλαιστίνη δεν ανήκει σε κάποιο δόγμα και θεωρούν τους εαυτούς τους απλά Μουσουλμάνους. Υπάρχουν και λίγοι Σιίτες.[116] Οι Παλαιστίνιοι Χριστιανοί αντιπροσωπεύουν μια σημαντική μειονότητα, καθώς το 6% των κατοίκων είναι Χριστιανοί. Υπάρχουν και κάποιες πολύ μικρότερες θρησκευτικές κοινότητες που ζουν στη χώρα (π.χ. Δρούζοι και Σαμαρείτες).[117]

Οικονομία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τουρισμός

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο τουρισμός στα εδάφη που διεκδικεί η κυβέρνηση της Παλαιστίνης (Ανατολική Ιερουσαλήμ, Δυτική Όχθη, Λωρίδα της Γάζας) βρίσκεται σε πορεία συνεχούς ανάπτυξης. Το 2010, 4,6 εκατομμύρια άτομα επισκέφθηκαν τα παλαιστινιακά εδάφη, ενώ το 2009 τα παλαιστινιακά εδάφη επισκέφθηκαν 2,6 εκατομμύρια άτομα. Από αυτούς, οι 2,2 εκατομμύρια ήταν ξένοι και οι υπόλοιποι 2,7 εκατομμύρια ήταν Παλαιστίνιοι (εσωτερικός τουρισμός).[118] Οι περισσότεροι τουρίστες έρχονται μόνο για λίγες ώρες ή ως μέρος μιας ημερήσιας διαδρομής. Το τελευταίο τρίμηνο του 2012 περισσότεροι από 150.000 επισκέπτες έμειναν σε ξενοδοχεία στη Δυτική Όχθη. Το 40% των φιλοξενούμενων ήταν Ευρωπαίοι και το 9% ήταν από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά.[119] Ο ταξιδιωτικός οδηγός Lonely Planet γράφει ότι «η Δυτική Όχθη δεν είναι το πιο εύκολο μέρος για να ταξιδέψει κάποιος, αλλά η προσπάθεια ανταμείβεται πλουσιοπάροχα».[120] Το 2013, η υπουργός Τουρισμού της Παλαιστινιακής Αρχής, Ρούλα Μαάγια, δήλωσε ότι η κυβέρνησή της στοχεύει να ενθαρρύνει την ανάπτυξη του τουρισμού στην Παλαιστίνη, αλλά αυτό θεωρείται δύσκολο καθώς η Ισραηλινή κατοχή της περιοχής αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για να γίνει ο τουρισμός μεγάλη πηγή εισοδήματος για τους Παλαιστίνιους.[121] Η πολιτική θεωρήσεων (βίζας) που εφαρμόζεται στο Ισραήλ ισχύει και στην Παλαιστίνη. Η πρόσβαση στην Ιερουσαλήμ, τη Δυτική Όχθη και τη Γάζα ελέγχεται πλήρως από την κυβέρνηση του Ισραήλ. Η είσοδος στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη απαιτεί μόνο έγκυρο διεθνές διαβατήριο.[122]

Τεχνολογία και επικοινωνίες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Παλαιστινιακό Κεντρικό Γραφείο Στατιστικής και το Υπουργείο Τηλεπικοινωνιών και Πληροφορικής ανέφεραν ότι υπήρχαν 4,2 εκατομμύρια συνδρομητές κινητής τηλεφωνίας στην Παλαιστίνη το 2020. Στα τέλη του 2010 υπήρχαν 2,6 εκατομμύρια συνδρομητές κινητής τηλεφωνίας, ενώ ο αριθμός των συνδρομητών συνδέσεων ασύμμετρης ψηφιακής συνδρομητικής γραμμής στην Παλαιστίνη αυξήθηκε σε περίπου 363 χιλιάδες το 2020, από 119 χιλιάδες στα τέλη του 2010. Το 97% των παλαιστινιακών νοικοκυριών διαθέτουν σύνδεση κινητής τηλεφωνίας, ενώ το ποσοστό ιδιοκτησίας έξυπνων τηλεφώνων στα παλαιστινιακά νοικοκυριά φτάνει το 86% (91% στη Δυτική Όχθη και 78% στη Λωρίδα της Γάζας). Περίπου το 80% των παλαιστινιακών νοικοκυριών έχουν σύνδεση στο διαδίκτυο και περίπου το ένα τρίτο διαθέτει υπολογιστή στο σπίτι τους.[123] Στις 12 Ιουνίου 2020, η Παγκόσμια Τράπεζα ενέκρινε επιχορήγηση 15 εκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ για το Εγχείρημα "Τεχνολογία για τη νεολαία και τις θέσεις εργασίας" με στόχο να βοηθήσει τις παλαιστινιακές επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στην πληροφορική να αναβαθμίσουν τις δυνατότητες τους και να δημιουργήσουν περισσότερες ποιοτικές θέσεις εργασίας. Ο Κανθάν Σανκάρ, Διευθυντής της Παγκόσμιας Τράπεζας για τη Δυτική Όχθη και τη Γάζα δήλωσε: «Ο τομέας της πληροφορικής έχει τη δυνατότητα να συμβάλει σημαντικά στην οικονομική ανάπτυξη. Μπορεί να προσφέρει ευκαιρίες στη νεολαία της Παλαιστίνης, η οποία αποτελεί το 30% του πληθυσμού και υποφέρει από οξύ πρόβλημα ανεργίας».[124]

Οικονομικές υπηρεσίες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Νομισματική Αρχή της Παλαιστίνης έχει εκδώσει κατευθυντήριες γραμμές για τη λειτουργία και την παροχή υπηρεσιών ηλεκτρονικών πληρωμών, (π.χ. ηλεκτρονικά πορτοφόλια, προπληρωμένες κάρτες).[125]

Υδάτινοι πόροι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα παλαιστινιακά εδάφη χαρακτηρίζονται από σοβαρή έλλειψη νερού, κυρίως λόγω της ισραηλινής κατοχής. Οι υδατικοί πόροι της Παλαιστίνης ελέγχονται πλήρως από το Ισραήλ και η διαίρεση των υπόγειων υδάτων υπόκειται στις διατάξεις της Συμφωνίας του Όσλο 2.

Γενικά, η ποιότητα του νερού στη λωρίδα της Γάζας είναι αρκετά χειρότερη από αυτή στη Δυτική Όχθη. Στα παλαιστινιακά εδάφη τουλάχιστον το ένα τρίτο, ακόμη και το μισό από το παραδιδόμενο νερό χάνεται στα δίκτυα διανομής και δεν καταλήγει στο καταναλωτή. Ο διαρκής αποκλεισμός της Λωρίδας της Γάζας και ο πόλεμος της Γάζας έχουν προκαλέσει σοβαρές ζημιές στις υποδομές στη Λωρίδα της Γάζας.[126][127] Όσον αφορά τα λύματα, οι υπάρχουσες εγκαταστάσεις βιολογικού καθαρισμού δεν έχουν τη δυνατότητα να επεξεργαστούν όλα τα παραγόμενα λύματα, προκαλώντας σοβαρή ρύπανση των υδάτων.[128] Η ανάπτυξη των υποδομών για το νερό και τη διαχείριση των υδάτων εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη βοήθεια από το εξωτερικό.[129]

Πολιτισμός

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μέσα ενημέρωσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Υπάρχουν πολλές εφημερίδες, πρακτορεία ειδήσεων και δορυφορικοί τηλεοπτικοί σταθμοί, οι οποίοι εδρεύουν στο κράτος της Παλαιστίνης. Τα πρακτορεία ειδήσεων της περιλαμβάνουν το πρακτορείο ειδήσεων Μαάν, το Ουαφά και το Δίκτυο Ειδήσεων της Παλαιστίνης. Το Al-Aqsa TV, το Al-Quds TV και το Sanabel TV είναι τα κύρια δορυφορικά κανάλια της χώρας.

Αθλητισμός

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το ποδόσφαιρο είναι το δημοφιλέστερο άθλημα στην Παλαιστίνη. Η εθνική Παλαιστίνης εκπροσωπεί τη χώρα σε διεθνείς διοργανώσεις ποδοσφαίρου. Το ράγκμπι είναι δημοφιλές άθλημα.

Τέχνες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Αμίντ Ζαγάλ (γεν. 1991), Παλαιστίνιος τραγουδιστής και καλλιτέχνης.

Τα Παλαιστινιακά εδάφη σε χάρτες μέχρι το 1947

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Η Παλαιστίνη το 1759
    Η Παλαιστίνη το 1759
  • Η Παλαιστίνη το 1851
    Η Παλαιστίνη το 1851
  • Η Παλαιστίνη το 1864
    Η Παλαιστίνη το 1864
  • Η Παλαιστίνη το 1900
    Η Παλαιστίνη το 1900
  • Η Παλαιστίνη το 1915
    Η Παλαιστίνη το 1915
  • Η Παλαιστίνη το 1920
    Η Παλαιστίνη το 1920
  • Η Παλαιστίνη το 1924
    Η Παλαιστίνη το 1924
  • Η Παλαιστίνη το 1947
    Η Παλαιστίνη το 1947

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Περαιτέρω ανάγνωση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σημειώσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Η Παλαιστινιακή Αρχή είναι το επίσημο αναγνωρισμένο όργανο σύμφωνα με τις συνθήκες του Όσλο[6] και αποτελεί πολιτικό όργανο με εκλεγμένους αντιπροσώπους. Η Χαμάς, είναι μια Ισλαμιστική οργάνωση-κόμμα και για ορισμένα κράτη και οργανισμούς μία τρομοκρατική οργάνωση, η οποία διαθέτει τα στρατιωτικά μέσα και έτσι ασκεί έλεγχο στη Λωρίδα της Γάζας. Ιστορικά είναι η παράταξη που διεκδικεί τον έλεγχο ολόκληρου του σημερινού Ισραήλ με θρησκευτικού χαρακτήρα πόλεμο και (σε αντίθεση με την αντίπαλη Φατάχ) είναι η παράταξη που προτείνει επιθετικές προς τους Εβραίους λύση, κάνοντας ακόμη εκκλήσεις για διάλυση και κατάκτηση του Ισραήλ[7]. Η δεύτερη πολιτική παράταξη που πρωταγωνιστεί, ειναι η Φατάχ, η οποία έχει πολιτικό χαρακτήρα, προτείνει λύση δύο κρατών, ενώ ο νόμιμος πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής, ο Μαχμούντ Αμπάς, ανήκει σε αυτήν την παράταξη

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Occupied Palestinian Territory
  2. ↑ «Palestine in Figures 2023» (PDF). Palestinian Central Bureau of Statistics. Ανακτήθηκε στις 17 Απριλίου 2024. 
  3. ↑ «Απογραφή 2017» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 28 Αυγούστου 2018. Ανακτήθηκε στις 28 Αυγούστου 2018. 
  4. ↑ Gross domestic product 2007 Παγκόσμια Τράπεζα
  5. ↑ Human Development Report 2021-22: Uncertain Times, Unsettled Lives: Shaping our Future in a Transforming World (PDF). hdr.undp.org. United Nations Development Programme. 8 Σεπτεμβρίου 2022. σελίδες 272–276. ISBN 978-9-211-26451-7. Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 8 Σεπτεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 2022. 
  6. ↑ «The Palestinian Authority» (στα αγγλικά). The New York Times. ISSN 0362-4331. https://www.nytimes.com/topic/organization/the-palestinian-authority. Ανακτήθηκε στις 2023-04-17. 
  7. ↑ Κλήσεις για καταστροφή του Ισραήλ:
  8. ↑ Tahhan, Zena. «The Naksa: How Israel occupied the whole of Palestine in 1967». www.aljazeera.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Δεκεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2018. 
  9. ↑ «Resolution 181 (II). Future government of Palestine». United Nations. 29 Νοεμβρίου 1947. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Οκτωβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 21 Μαρτίου 2017. 
  10. ↑ Article "History of Palestine", Encyclopædia Britannica (2002 edition), article section written by Walid Ahmed Khalidi and Ian J. Bickerton.
  11. ↑ Itzhak Galnoor (1995). The Partition of Palestine: Decision Crossroads in the Zionist Movement. SUNY Press. σελίδες 289–. ISBN 978-0-7914-2193-2. Ανακτήθηκε στις 3 Ιουλίου 2012. 
  12. ↑ «Declaration of Establishment of State of Israel». Israel Ministry of Foreign Affairs. 14 Μαΐου 1948. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Ιανουαρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2012. 
  13. ↑ Brenner, Michael· Frisch, Shelley (Απριλίου 2003). Zionism: A Brief History. Markus Wiener Publishers. σελ. 184. 
  14. ↑ «Zionist Leaders: David Ben-Gurion 1886–1973». Israel Ministry of Foreign Affairs. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Νοεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουλίου 2011. 
  15. ↑ The Arab-Israeli War of 1948 (US Department of State, Office of the Historian) Σφάλμα στο πρότυπο webarchive: Ελέγξτε την τιμή |url=. Empty."Arab forces joining the Palestinian Arabs in attacking territory in the former Palestinian mandate."
  16. ↑ Yoav Gelber, Palestine 1948, 2006 – Chap. 8 "The Arab Regular Armies' Invasion of Palestine".
  17. ↑ Gelber, Y. Palestine, 1948. pp. 177–78
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 «Israel defies UN after vote on Palestine with plans for 3,000 new homes in the West Bank». The Independent. 1 December 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 October 2017. https://web.archive.org/web/20171018101415/https://www.independent.co.uk/news/world/middle-east/israel-defies-un-after-vote-on-palestine-with-plans-for-3000-new-homes-in-the-west-bank-8372494.html. Ανακτήθηκε στις 15 September 2017. 
  19. ↑ 19,0 19,1 19,2 Charbonneau, Louis (29 Νοεμβρίου 2012). «Palestinians win implicit U.N. recognition of sovereign state». Reuters. Thomson Reuters. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Ιουνίου 2014. Ανακτήθηκε στις 8 Ιουνίου 2014. 
  20. ↑ 20,0 20,1 20,2 Lederer, Edith M (30 Νοεμβρίου 2012). «Live Stream: Palestine asks United Nations for a 'birth certificate' ahead of vote». www.3news.com. New Zealand: MediaWorks TV. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Ιανουαρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 8 Ιουνίου 2014. 
  21. ↑ «Membership of the State of Palestine in international organizations (as of 25 May 2018)». MOFAE. 
  22. ↑ Rubin, 1999, Κράτος της Παλαιστίνης στα Google Books
  23. ↑ Nur Masalha (15 Αυγούστου 2018). Palestine: A Four Thousand Year History. Zed Books Limited. σελ. 22. ISBN 978-1-78699-273-4. 
  24. ↑ Herodotus, Volume 4. p. 21. 1806.
  25. ↑ Ancient History Encyclopædia, Mark, Joshua J., "Palestine"
  26. ↑ «Common Country Analysis 2016: Leave No One Behind: A Perspective on Vulnerability and Structural Disadvantage in Palestine» (PDF). United Nations Country Team Occupied Palestinian Territory. 2016. σελ. 9. 
  27. ↑ «Six-Day War». HISTORY. 
  28. ↑ «PLO». HISTORY. 
  29. ↑ al Madfai, Madiha Rashid (1993). Jordan, the United States and the Middle East Peace Process, 1974–1991. Cambridge Middle East Library. 28. Cambridge University Press. σελ. 21. ISBN 978-0-521-41523-1. 
  30. ↑ Πρότυπο:UN document
  31. ↑ Geldenhuys, Deon (1990). Isolated States: A Comparative Analysis. Cambridge Studies in International Relations. 15. Cambridge University Press. σελ. 155. ISBN 978-0-521-40268-2. 
  32. ↑ Πρότυπο:UN document
  33. ↑ Hillier, Tim (1998). Sourcebook on Public International Law (Cavendish Publishing sourcebook series έκδοση). Cavendish Publishing. σελ. 205. ISBN 978-1-84314-380-2. Ανακτήθηκε στις 8 Ιουνίου 2014. 
  34. ↑ Πρότυπο:UN document
  35. ↑ «Ban sends Palestinian application for UN membership to Security Council». United Nations News Centre. 23 Σεπτεμβρίου 2011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Οκτωβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 2015. 
  36. ↑ PLO Negotiations Affairs Department (13 Νοεμβρίου 2008). «The Historic Compromise: The Palestinian Declaration of Independence and the Twenty-Year Struggle for a Two-State Solution» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 26 Απριλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 6 Φεβρουαρίου 2010. 
  37. ↑ Quigley, 2005, p. 212.
  38. ↑ «40 Years Of Israeli Occupation». arij.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Ιουλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 19 Ιανουαρίου 2011. 
  39. ↑ Murphy, Kim (10 Σεπτεμβρίου 1993). «Israel and PLO, in Historic Bid for Peace, Agree to Mutual Recognition : Mideast: After decades of conflict, accord underscores both sides' readiness to coexist. Arafat reaffirms the renunciation of violence in strong terms». Los Angeles Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Απριλίου 2010. Ανακτήθηκε στις 8 Ιουνίου 2014. 
  40. ↑ Πρότυπο:UN document
  41. ↑ «Written Statement Submitted by Palestine» (PDF). International Court of Justice (ICJ). 30 Ιανουαρίου 2004. σελίδες 44–49. Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 5 Φεβρουαρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 8 Ιουνίου 2014 
  42. ↑ 42,0 42,1 «Hamas leader's Tunisia visit angers Palestinian officials». Al Arabiya News. Agence France-Presse (AFP). 7 January 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 January 2012. https://web.archive.org/web/20120108052540/http://english.alarabiya.net/articles/2012/01/07/186930.html. Ανακτήθηκε στις 8 June 2014. 
  43. ↑ «Palestinian unity government sworn in by Mahmoud Abbas». BBC News Middle East. BBC. 2 Ιουνίου 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Ιουνίου 2014. Ανακτήθηκε στις 8 Ιουνίου 2014. 
  44. ↑ Black, Ian; Tran, Mark (15 June 2007). «Hamas takes control of Gaza». Guardian (London). https://www.theguardian.com/world/2007/jun/15/israel4. Ανακτήθηκε στις 11 October 2021. 
  45. ↑ «UNdata | country profile | State of Palestine». data.un.org. 
  46. ↑ «State of Palestine Population (2020) – Worldometer». www.worldometers.info. 
  47. ↑ «Search». www.alhaq.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Φεβρουαρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2022. 
  48. ↑ Dinerstein, Eric και άλλοι. (2017). «An Ecoregion-Based Approach to Protecting Half the Terrestrial Realm». BioScience 67 (6): 534–545. doi:10.1093/biosci/bix014. ISSN 0006-3568. PMID 28608869. 
  49. ↑ «Gaza». Global Security. Ανακτήθηκε στις 25 Ιανουαρίου 2009. 
  50. ↑ «Monthly Averages for Gaza, Gaza Strip». MSN Weather. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Φεβρουαρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 15 Ιανουαρίου 2009. 
  51. ↑ «United Nations Sixty-seventh General Assembly: General Assembly Plenary, 44th & 45th Meetings (PM & Night). GA/11317: General Assembly Votes Overwhelmingly to Accord Palestine 'Non-Member Observer State' Status in United Nations». un.org. United Nations. 29 Νοεμβρίου 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Νοεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 8 Ιουνίου 2014. 
  52. ↑ «General Assembly grants Palestine non-member observer State status at UN». United Nations News Centre. 29 November 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 January 2013. https://web.archive.org/web/20130102181348/http://www.un.org/apps/news/story.asp?NewsID=43640&Cr=palestin&Cr1=. Ανακτήθηκε στις 8 June 2014. 
  53. ↑ 53,0 53,1 53,2 Πρότυπο:UN document
  54. ↑ 54,0 54,1 54,2 «Palestine: What is in a name (change)?». Aljazeera Inside Story. Aljazeera. 8 Ιανουαρίου 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Ιανουαρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 8 Ιουνίου 2014. 
  55. ↑ Hume, Tim· Fantz, Ashley (30 Νοεμβρίου 2012). «Palestinian United Nations bid explained». CNN International Edition: Middle East. Cable News Network (CNN). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Σεπτεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 8 Ιουνίου 2014. 
  56. ↑ «Website of the State of Palestine's Permanent Observer Mission to the United Nations». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Ιανουαρίου 2013. 
  57. ↑ Gharib, Ali (20 December 2012). «U.N. Adds New Name: "State of Palestine"». The Daily Beast. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 December 2012. https://web.archive.org/web/20121221170726/http://www.thedailybeast.com/articles/2012/12/20/u-n-adds-new-name-state-of-palestine.html. Ανακτήθηκε στις 10 January 2013. 
  58. ↑ O'Brien, Patricia (21 Δεκεμβρίου 2012). «Issues related to General assembly resolution 67/19 on the status of Palestine in the United nations» (PDF). United Nations. Ανακτήθηκε στις 22 Νοεμβρίου 2019. 
  59. ↑ 59,0 59,1 Christmas Message from H.E. President Mahmoud Abbas Σφάλμα στο πρότυπο webarchive: Ελέγξτε την τιμή |url=. Empty., Christmas 2012: "133 countries that took the courageous step of recognizing the State of Palestine on the 1967 borders."
  60. ↑ Sayigh, Yezid (1999). Armed Struggle and the Search for State: The Palestinian National Movement, 1949–1993 (illustrated έκδοση). Oxford University Press. σελ. 624. ISBN 978-0-19-829643-0. 
  61. ↑ Ελευθεροτυπία[νεκρός σύνδεσμος], Διαταγή σφαγής Παλαιστινίων από Σαρόν, 28 νεκροί, 1η Οκτωβρίου 2004.
  62. ↑ Ελευθεροτυπία[νεκρός σύνδεσμος], Οι Παλαιστίνιοι ψήφισαν... άοπλοι, 29 Σεπτεμβρίου 2005.
  63. ↑ Ελεύθερος Τύπος, 18 Δεκεμβρίου 2008.
  64. ↑ «MME και προπαγάνδα». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Δεκεμβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2008. 
  65. ↑ Εξπρές[νεκρός σύνδεσμος], Παλαιστινιακά Εδάφη-παραίτηση κυβέρνησης. Να συνεχίσει το έργο του κάλεσε τον Σαλάμ Φαγιάντ ο Παλαιστίνιος πρόεδρος Αμπάς, 7 Μαρτίου 2009.
  66. ↑ Καθημερινή[νεκρός σύνδεσμος], Κοινή αστυνομική δύναμη στη Γάζα αποφάσισαν οι Παλαιστίνιοι, 17 Μαΐου 2009.
  67. ↑ Ορκίστηκε η κυβέρνηση εθνικής ενότητας Παλαιστίνης enet.gr, 2-6-2014.
  68. ↑ Καθημερινή[νεκρός σύνδεσμος], Ο Μ. Αμπάς ορίστηκε «πρόεδρος της Παλαιστίνης», 23 Νοεμβρίου 2008.
  69. ↑ Government of the Dominican Republic (15 Ιουλίου 2009). «Comunicado Conjunto para Establecimiento Relaciones Diplomaticas entre la Republica Dominican y el Estado de Palestina» [Joint Communique on the Establishment of Diplomatic Relations between the Dominican Republic and the State of Palestine] (PDF) (στα Ισπανικά, Αγγλικά, και Αραβικά). Dominican Republic Ministry of Foreign Affairs. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 15 Αυγούστου 2011. Ανακτήθηκε στις 15 Ιουνίου 2014. Presidente del Estado de Palestina [President of the State of Palestine]. 
  70. ↑ 70,0 70,1 Sayigh, Yezid (1999). Armed Struggle and the Search for State: The Palestinian National Movement, 1949–1993 (illustrated έκδοση). Oxford University Press. σελ. 624. ISBN 978-0-19-829643-0. 
  71. ↑ Executive Board of UNESCO (12 Μαΐου 1989). «Hundred and Thirty-First Session – Item 9.4 of the Provisional Agenda – Request for the Admission of the State of Palestine to UNESCO as a Member State» (PDF). UNESCO. σελ. 18, Annex II. Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 28 Ιουλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2011. A government-in-exile, having no effective control in the territory and not having had previous control, ... . 
  72. ↑ «Palestinian National Council (PNC)». European Institute for Research on Mediterranean and Euro-Arab Cooperation. Medea Institute. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Αυγούστου 2011. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουνίου 2014. The Palestinian National Council (PNC), Parliament in exile of the Palestinian people, is the most important institution of the Palestinian Liberation Organisation (PLO). The PNC elects the Executive Committee of the organization which makes up the leadership between sessions. 
  73. ↑ «Palestine». GeoHive. Johan van der Heyden. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Ιουλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 3 Οκτωβρίου 2015. 
  74. ↑ 74,0 74,1 74,2 74,3 74,4 Zahriyeh, Ehab (4 July 2014). «Maps: The occupation of the West Bank». Al Jazeera America (Al Jazeera Media Network). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 July 2014. https://web.archive.org/web/20140716232147/http://america.aljazeera.com/multimedia/2014/7/west-bank-security.html. Ανακτήθηκε στις 8 August 2014. 
  75. ↑ 75,0 75,1 Gvirtzman, Haim. «Maps of Israeli Interests in Judea and Samaria». Bar-Ilan University. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Ιανουαρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 8 Αυγούστου 2014. 
  76. ↑ «Group: Israel Controls 42% of West Bank». CBS News. Associated Press (CBS Interactive). 6 July 2010. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 August 2014. https://web.archive.org/web/20140808220117/http://www.cbsnews.com/news/group-israel-controls-42-of-west-bank/. Ανακτήθηκε στις 8 August 2014. 
  77. ↑ Kelly, Tobias (Μαΐου 2009). Von Benda-Beckmann, Franz, επιμ. Laws of Suspicion:Legal Status, Space and the Impossibility of Separation in the Israeli-occupied West Bank. Ashgate Publishing. σελ. 91. ISBN 978-0-7546-7239-5. 
  78. ↑ UNGA, 15 December 1988; Resolution 43/177.
  79. ↑ «United Nations Sixty-seventh General Assembly: General Assembly Plenary, 44th & 45th Meetings (PM & Night). GA/11317: General Assembly Votes Overwhelmingly to Accord Palestine 'Non-Member Observer State' Status in United Nations». un.org. United Nations. 29 Νοεμβρίου 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Νοεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 8 Ιουνίου 2014. 
  80. ↑ «Sweden Upgrades Palestine Mission To Embassy Status – – IMEMC News». 
  81. ↑ Beaumont, Peter (3 October 2014). «Sweden to recognise state of Palestine». The Guardian (London). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 October 2014. https://web.archive.org/web/20141015010203/http://www.theguardian.com/world/2014/oct/03/sweden-recognise-state-palestine. Ανακτήθηκε στις 14 October 2014. 
  82. ↑ «Sweden officially recognises state of Palestine». The Guardian. 30 October 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 October 2014. https://web.archive.org/web/20141030183646/http://www.theguardian.com/world/2014/oct/30/sweden-officially-recognises-state-palestine. Ανακτήθηκε στις 31 October 2014. 
  83. ↑ Wallström, Minister for Foreign Affairs, Margot (30 October 2014). «Sweden today decides to recognise the State of Palestine». Dagens Nyheter (Stockholm). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 April 2015. https://web.archive.org/web/20150416080150/http://www.dn.se/debatt/sweden-today-decides-to-recognise-the-state-of-palestine/. Ανακτήθηκε στις 21 April 2015. 
  84. ↑ «Palestinians to open embassy in Sweden as Abbas visits». www.timesofisrael.com. 
  85. ↑ «House of Commons – Parliamentary Debates» (PDF). Parliament of the United Kingdom. 13 Οκτωβρίου 2014. Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 18 Οκτωβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 28 Ιανουαρίου 2018. 
  86. ↑ «MPs back Palestinian statehood alongside Israel». BBC News. BBC. 14 Οκτωβρίου 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Οκτωβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 14 Οκτωβρίου 2014. 
  87. ↑ «French parliament votes for recognition of Palestinian state». Uk. Reuters. Reuters. 2 Δεκεμβρίου 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Δεκεμβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2014. 
  88. ↑ Peter Beaumont (31 Δεκεμβρίου 2014). «US and Israeli intervention led UN to reject Palestinian resolution». the Guardian. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Μαρτίου 2017. Ανακτήθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 2016. 
  89. ↑ «UNSC rejects resolution on Palestinian state». Al Jazeera. 31 Δεκεμβρίου 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Δεκεμβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 2014. 
  90. ↑ «UN Security Council rejects Palestinian resolution». BBC News. British Broadcasting Corporation. 31 Δεκεμβρίου 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Δεκεμβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 2014. 
  91. ↑ «UN security council rejects Palestinian statehood bid». The Guardian. Associated Press. 31 December 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 December 2014. https://web.archive.org/web/20141231103605/http://www.theguardian.com/world/2014/dec/30/un-security-council-rejects-palestinian-statehood-bid. Ανακτήθηκε στις 31 December 2014. 
  92. ↑ «The Prosecutor of the International Criminal Court, Fatou Bensouda, opens a preliminary examination of the situation in Palestine». ICC. 16 Ιανουαρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 2019. 
  93. ↑ «Vatican recognizes state of Palestine in new treaty». bigstory.ap.org. Associated Press. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 May 2015. https://web.archive.org/web/20150513201548/http://bigstory.ap.org/article/c5550d535218478c8208fe32c82c3eb3/vatican-recognizes-state-palestine-new-treaty. Ανακτήθηκε στις 21 April 2015. 
  94. ↑ 94,0 94,1 «Historic raising of Palestinian flag at United Nations». CNN. 30 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 1 Ιουνίου 2019. 
  95. ↑ «Palestinian flag raised at UN in New York». BBC News. 30 September 2015. https://www.bbc.co.uk/news/av/world-middle-east-34406035/palestinian-flag-raised-at-un-in-new-york. Ανακτήθηκε στις 1 June 2019. 
  96. ↑ «Palestinian flag to be raised at United Nations for the first time». The Independent. 30 September 2015. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 May 2022. https://ghostarchive.org/archive/20220524/https://www.independent.co.uk/news/world/middle-east/palestinian-flag-to-be-raised-at-united-nations-for-the-first-time-a6673001.html. Ανακτήθηκε στις 1 June 2019. 
  97. ↑ Segal, Jerome M., Chapter 9, "The State of Palestine, The Question of Existence", in Philosophical perspectives on the Israeli-Palestinian conflict, Tomis Kapitan editor, M.E. Sharpe, 1997, (ISBN 1-56324-878-6).
  98. ↑ Boyle, Francis A. Creation of the State of Palestine; 1 Eur.
  99. ↑ Kearney, Michael and Denayer, Stijn, Al-Haq Position Paper on Issues Arising from the Palestinian Authority's Submission of a Declaration to the Prosecutor of the International Criminal Court Under Article 12(3) of the Rome Statute (24 December 2009), para 43.a.
  100. ↑ Dugard, John (22 July 2009; Op-Ed essay).
  101. ↑ Δυτική Όχθη Αρχειοθετήθηκε 2019-07-06 στο Wayback Machine. CIA World Factbook
  102. ↑ Λωρίδα της Γάζας Αρχειοθετήθηκε 2014-06-08 στο Wayback Machine. CIA World Factbook
  103. ↑ Welle (www.dw.com), Deutsche. «Πληθυσμιακή «βόμβα» στους Αγίους Τόπους | DW | 21.12.2018». DW.COM. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2022. 
  104. ↑ «Palestinian Central Bureau of Statistics». State of Palestine. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Ιουνίου 2015. Ανακτήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου 2014. 
  105. ↑ «State of Palestine Population (2020) – Worldometer». www.worldometers.info. 
  106. ↑ «Which countries are most densely populated?». Our World in Data. 
  107. ↑ «Overview of Public Health in Palestine». Palestinian National Institute of Public Health. 2018. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Αυγούστου 2020. Ανακτήθηκε στις 24 Νοεμβρίου 2019. 
  108. ↑ «WHO | About Us». WHO. 
  109. ↑ «Health Cluster OPT». healthclusteropt.org. 
  110. ↑ «Health conditions in the occupied Palestinian territory, including east Jerusalem, and in the occupied Syrian Golan» (PDF). WHO. 1 Μαΐου 2019. Ανακτήθηκε στις 24 Νοεμβρίου 2019. 
  111. ↑ «Country cooperation strategy for WHO and the Occupied Palestinian Territory 2017–2020» (PDF). WHO. 2017. Ανακτήθηκε στις 24 Νοεμβρίου 2019. [νεκρός σύνδεσμος]
  112. ↑ 112,0 112,1 «Education (2014)» (PDF). United Nations Development Programme. United Nations. Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 11 Μαρτίου 2017. Ανακτήθηκε στις 30 Ιανουαρίου 2017. 
  113. ↑ «Are all Palestinians Muslim?». Institute for Middle East Understanding. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Απριλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 16 Απριλίου 2014. 
  114. ↑ Lybarger, 2007, p. 114.
  115. ↑ «PA's Moderate Muslims Face Threats». Israel National News. 31 Μαΐου 2010. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Απριλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 26 Απριλίου 2014. 
  116. ↑ «Religious Identity Among Muslims». Pewforum.org. 9 Αυγούστου 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Δεκεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 6 Ιουλίου 2016. 
  117. ↑ Louis J. Salome (2010). Violence, Veils and Bloodlines: Reporting from War Zones. McFarland. σελίδες 77–. ISBN 978-0-7864-5584-3. 
  118. ↑ «PCBS: Marked increase in West Bank tourism in 2010». M'aan. 26 September 2011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 June 2013. https://web.archive.org/web/20130618070556/http://www.maannews.net/eng/ViewDetails.aspx?ID=423693. Ανακτήθηκε στις 10 October 2012. 
  119. ↑ Imtiaz Muqbil· Sana Muqbil (11 Μαρτίου 2013). «Europeans Dominate Visitor Arrivals to Palestine in 2012». Travel-impact-newswire.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Αυγούστου 2016. Ανακτήθηκε στις 6 Ιουλίου 2016. 
  120. ↑ Israel and the Palestinian Territories. p. 254.
  121. ↑ «Tourism in Palestine an Act of Solidarity, says Minister of Tourism». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Αυγούστου 2017. Ανακτήθηκε στις 12 Αυγούστου 2017. 
  122. ↑ «Entering and Exiting Jerusalem, The west Bank, and Gaza». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Μαρτίου 2014. Ανακτήθηκε στις 15 Μαρτίου 2014. 
  123. ↑ «4.2 million cellular mobile subscriptions in Palestine, says Bureau of Statistics». WAFA. 17 May 2020. http://english.wafa.ps/page.aspx?id=oPyqzLa117117013662aoPyqzL. Ανακτήθηκε στις 17 May 2020. 
  124. ↑ «US$15 Million Investment in Information Technology to Boost High-Skilled Jobs for Palestinian Youth». WAFA. 15 June 2020. http://english.wafa.ps/page.aspx?id=BTuQq8a117427285140aBTuQq8. Ανακτήθηκε στις 15 June 2020. 
  125. ↑ «Palestine Monetary Authority: Starting to Provide Electronic Payment Services in Palestine». PNN. May 2020. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2022-02-02. https://web.archive.org/web/20220202212008/http://english.pnn.ps/2020/05/05/palestine-monetary-authority-starting-to-provide-electronic-payment-services-in-palestine/. Ανακτήθηκε στις 17 May 2020. 
  126. ↑ United Nations (3 Σεπτεμβρίου 2009). «Gaza water crisis prompts UN call for immediate opening of crossings». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Ιουνίου 2010. Ανακτήθηκε στις 25 Νοεμβρίου 2009. 
  127. ↑ «Gaza Strip Water and Sanitation Situation». Worldbank. 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Φεβρουαρίου 2018. 
  128. ↑ Fatta, D. (2005). «Urban Wastewater Treatment and Reclamation for Agricultural Irrigation: The situation in Morocco and Palestine». The Environmentalist 24 (4): 227–236. doi:10.1007/s10669-005-0998-x. ISSN 0251-1088. 
  129. ↑ Assaf, Karen (2004). «Water as a human right: The understanding of water in Palestine» (PDF). Boell.de. Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 23 Σεπτεμβρίου 2015. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Κράτος_της_Παλαιστίνης&oldid=10817518"